Η Νικόλ, ο Πότ & Εγώ!

Ο Πότ είναι ένα καφέ -αντικειμενικά άσχημο- αρκουδάκι.
Τον απέκτησα όταν ήμουν πέντε χρονών.
Μου τον έφερε ο μπαμπάς μου από κάποιο επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό.
Παρόλο που δεν είναι από εκείνα τα μαλακά λούτρινα & χουχουλιάρικα αρκουδάκια, αμέσως κόλλησα μαζί του και τον είχα πάντα στο κρεβάτι μου, ακόμα κι όταν μεγάλωσα.

Ο Πότ ήταν πάντα δίπλα μου σε όλα!
Σε κλάματα, έρωτες, απογοητεύσεις, άγχη...
Δεν ξέρω πόσες φορές τον έχουν βρέξει τα δάκρυα μου & πόσες αγκαλιές του έχω κάνει.

Ο Πότ έμεινε πίσω στην Ελλάδα όταν έφυγα, πάνω σε ένα ράφι.
Εχθές το βράδυ η Νικολέτα ξαφνικά τον είδε, τον έδειξε με το χεράκι της και μου είπε :
''Ακν''! (Ακν = αρκουδάκι).
Τον κατέβασα από το ράφι και της τον έδωσα, κι εκείνη αμέσως τον πήρε σφιχτά στην αγκαλιά της κι άρχισε να τρίβει τα μουτράκια της στα δικά του.
Τελικά κοιμήθηκαν μαζί...

Και ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα.
Όχι ακριβώς συγκίνηση. Ναι, και αυτό, αλλά και κάτι άλλο.
Τη χάζευα μέσα στο σκοτάδι, με τις μπουκλίτσες της, κουλουριασμένη αγκαλιά με το παιδικό μου αρκουδάκι, και ήταν σαν με μια μηχανή του χρόνου να έχεις πάει χρόνια πίσω και να βλέπεις εσένα...
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι εσύ εκείνο το μωρό, αλλά το παιδί σου, κι αναρωτιέσαι μέσα σου: "πως μεγάλωσα; πότε;"

Χαίρομαι που αγάπησε τον Πότ η κορούλα μου.
Είναι σαν μια συνέχεια στο χρόνο...
Και ίσως τελικά είναι γραφτό του να "μετακομίσει" στο Άμστερνταμ ;)