Το να είσαι μακριά από όλους τους δικούς σου σίγουρα είναι κάτι που σου φέρνει συχνά νοσταλγία στο νου...
Κάποιες φορές όμως το πρακτικό του θέματος ξεπερνάει τη νοσταλγία κατά πολύ!
Τι εννοώ;
Πρώτη φορά από τότε που έχω μωρό και είμαστε εδώ στα ξένα μόνο οι τρεις μας, αρρώστησε η Νικολέτα & εγώ μαζί...
Δε σας λέω τίποτα!
Ο Δαμιανός μια στο εξωτερικό, μια στη δουλειά, κι εγώ εδώ μόνη με τη μικρή να σέρνομαι και να προσπαθώ να την περιποιηθώ παρότι δεν νιώθω καλά.
Προτεραιότητα εννοείται είναι εκείνη. Αλλά είναι τόσο δύσκολο.
Είναι εκείνο το αίσθημα που θέλεις να κουκουλωθείς και να κοιμάσαι ή να βλέπεις τηλεόραση και να πίνεις μόνο ζεστό τσάι. Αντί για αυτό όμως πρέπει να τρέχω όοοολη μέρα και να σηκώνομαι τη νύχτα κάθε 1-2 ώρες να βλέπω αν έχει πυρετό, να την αλλάζω που ίδρωσε, να την ησυχάζω, να ρουφάω μυξούλες κι όλα αυτά έτοιμη να καταρρεύσω εγώ η ίδια...
Όσες μένετε μόνες εκεί που είστε χωρίς ίχνος συγγενή καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ!
Γιατί αν ήμουν στην Ελλάδα λίγο η μαμά μου, λίγο η αδερφή μου, θα το παλεύαμε όλες μαζί.
Αλλά τώρα; Τώρα αναγκαστικά το παλεύεις μόνη! Και κάνεις κουράγιο.
Εγώ προσωπικά αυτό κάνω εδώ και τρεις μέρες... και ο πυρετός καλά κρατεί... άντε να δούμε πόσο ακόμα! Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί το πνεύμα...
Εύχομαι όσες είστε μοναχούλες εκεί που ζείτε -όπως εγώ- να αρρωσταίνετε εσείς και τα μωρά σας ΟΣΟ μα ΟΣΟ πιο σπάνια γίνεται... (αν γίνεται μάλιστα και ΠΟΤΕ!!!)