Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Περί διαφορετικότητας

Μεγαλώνοντας παιδιά στο Άμστερνταμ...


Το μόνο σίγουρο είναι πως εδώ τα κορίτσια μου θα μεγαλώσουν ανοιχτόμυαλα.
Το Άμστερνταμ είναι μια ιδιαίτερη πόλη. Με την καλή έννοια.
Είναι μια πόλη γεμάτη από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Άσπρους, μαύρους, κίτρινους, ψηλούς, κοντούς, άθεους, μουσουλμάνους, γκέι, στρέιτ, οικογενειάρχες, μποέμ...
Ο κάθε ένας νιώθει ελεύθερος να είναι ο εαυτός του. Και κανείς δεν ασχολείται με τον διπλανό του.
Πόσο κουλ είναι αυτό;!

Θυμάμαι ακόμα τότε που η Νικόλ πήγαινε στον παιδικό σταθμό και είχε δύο φίλες μαυρούλες. Μια μέρα καθώς γυρνούσαμε στο σπίτι μου είπε: "Μαμά, ξέρω γιατί η Ντανού και η Κλάσκε είναι καφέ, ενώ εγώ είμαι ροζ. Εκείνες όταν ήταν μικρές έπεσαν σε παγωτό σοκολάτα, ενώ εγώ στη φράουλα".
Και σε μια τόσο μικρή πρόταση κρύβεται όλη η αγνότητα του κόσμου...
Μέσα στο παιδικό της μυαλουδάκι προσπαθούσε να ορίσει την διαφορετικότητα.

Έτσι και χθες που μου είπε: "Μαμά, να σου πω κάτι τρελό, ο Ρόμαν έχει δυο μπαμπάδες."
Άρπαξα την ευκαιρία για να δω πως το αντιλαμβάνεται όλο αυτό. Συζητήσαμε αρκετά και της είπα πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές οικογένειες. Πως συνήθως υπάρχουν μια μαμά κι ένας μπαμπάς. Αλλά ότι υπάρχουν και οικογένειες με δύο μπαμπάδες, ή δύο μαμάδες. Είτε με έναν μόνο γονιό. Και πως το σημαντικό είναι να υπάρχει αγάπη και χαρά σε ένα σπίτι.

Μου αρέσει που το παιδί μου θα μάθει να μην βάζει ταμπέλες. Που αυτόματα θα αποδέχεται την διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του συνανθρώπου της. Είναι αδύνατον να είσαι κομπλεξικός και να επιβιώσεις σε αυτήν την πόλη. Κι αυτό είναι μέρος της ταυτότητας της.


© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.