Μεγαλώνοντας παιδιά στο Άμστερνταμ...
Το μόνο σίγουρο είναι πως εδώ τα κορίτσια μου θα μεγαλώσουν ανοιχτόμυαλα.
Το Άμστερνταμ είναι μια ιδιαίτερη πόλη. Με την καλή έννοια.
Είναι μια πόλη γεμάτη από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Άσπρους, μαύρους, κίτρινους, ψηλούς, κοντούς, άθεους, μουσουλμάνους, γκέι, στρέιτ, οικογενειάρχες, μποέμ...
Ο κάθε ένας νιώθει ελεύθερος να είναι ο εαυτός του. Και κανείς δεν ασχολείται με τον διπλανό του.
Και σε μια τόσο μικρή πρόταση κρύβεται όλη η αγνότητα του κόσμου...
Μέσα στο παιδικό της μυαλουδάκι προσπαθούσε να ορίσει την διαφορετικότητα.
Έτσι και χθες που μου είπε: "Μαμά, να σου πω κάτι τρελό, ο Ρόμαν έχει δυο μπαμπάδες."
Άρπαξα την ευκαιρία για να δω πως το αντιλαμβάνεται όλο αυτό. Συζητήσαμε αρκετά και της είπα πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές οικογένειες. Πως συνήθως υπάρχουν μια μαμά κι ένας μπαμπάς. Αλλά ότι υπάρχουν και οικογένειες με δύο μπαμπάδες, ή δύο μαμάδες. Είτε με έναν μόνο γονιό. Και πως το σημαντικό είναι να υπάρχει αγάπη και χαρά σε ένα σπίτι.
Μου αρέσει που το παιδί μου θα μάθει να μην βάζει ταμπέλες. Που αυτόματα θα αποδέχεται την διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του συνανθρώπου της. Είναι αδύνατον να είσαι κομπλεξικός και να επιβιώσεις σε αυτήν την πόλη. Κι αυτό είναι μέρος της ταυτότητας της.
Το μόνο σίγουρο είναι πως εδώ τα κορίτσια μου θα μεγαλώσουν ανοιχτόμυαλα.
Το Άμστερνταμ είναι μια ιδιαίτερη πόλη. Με την καλή έννοια.
Είναι μια πόλη γεμάτη από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Άσπρους, μαύρους, κίτρινους, ψηλούς, κοντούς, άθεους, μουσουλμάνους, γκέι, στρέιτ, οικογενειάρχες, μποέμ...
Ο κάθε ένας νιώθει ελεύθερος να είναι ο εαυτός του. Και κανείς δεν ασχολείται με τον διπλανό του.
Πόσο κουλ είναι αυτό;!
Θυμάμαι ακόμα τότε που η Νικόλ πήγαινε στον παιδικό σταθμό και είχε δύο φίλες μαυρούλες. Μια μέρα καθώς γυρνούσαμε στο σπίτι μου είπε: "Μαμά, ξέρω γιατί η Ντανού και η Κλάσκε είναι καφέ, ενώ εγώ είμαι ροζ. Εκείνες όταν ήταν μικρές έπεσαν σε παγωτό σοκολάτα, ενώ εγώ στη φράουλα".Και σε μια τόσο μικρή πρόταση κρύβεται όλη η αγνότητα του κόσμου...
Μέσα στο παιδικό της μυαλουδάκι προσπαθούσε να ορίσει την διαφορετικότητα.
Έτσι και χθες που μου είπε: "Μαμά, να σου πω κάτι τρελό, ο Ρόμαν έχει δυο μπαμπάδες."
Άρπαξα την ευκαιρία για να δω πως το αντιλαμβάνεται όλο αυτό. Συζητήσαμε αρκετά και της είπα πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές οικογένειες. Πως συνήθως υπάρχουν μια μαμά κι ένας μπαμπάς. Αλλά ότι υπάρχουν και οικογένειες με δύο μπαμπάδες, ή δύο μαμάδες. Είτε με έναν μόνο γονιό. Και πως το σημαντικό είναι να υπάρχει αγάπη και χαρά σε ένα σπίτι.
Μου αρέσει που το παιδί μου θα μάθει να μην βάζει ταμπέλες. Που αυτόματα θα αποδέχεται την διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του συνανθρώπου της. Είναι αδύνατον να είσαι κομπλεξικός και να επιβιώσεις σε αυτήν την πόλη. Κι αυτό είναι μέρος της ταυτότητας της.
Αγαπητή Γεωργία,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκαθαριζοντας τους σελιδοδείκτης μου βρήκα πάλι το blog σου και θυμήθηκα το ευχαριστώ που σου χρωστάω. Μπορεί να μην είμαι μαμά αλλά μέσα απ τις ιστορίες σου πήρα την τελευταία σπρωξιά που χρειαζόμουν· όταν σε διάβασα τελευταία φορά ήμουν σε ένα ανήλιαγο ισόγειο διαμέρισμα σε επίδομα ανεργίας με τον (πρώην) αρραβωνιαρη και τα (επίσης πρώην) πεθερικά. Τώρα έχω 3 χρόνια που ζω κι εγώ στο Αμστερνταμ, με καλή δουλειά και δε φτάνουν βιβλία ολόκληρα να περιγράψω πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, φιλάκια σε εσένα και στα κορίτσια σου :)
Αναστασία μου, πόσο υπέροχο το μηνυμα σου!! Χαιρομαι παρα πολυ που βοηθησα εστω και λιγακι για να παρεις την αποφαση να αλλαξεις τη ζωη σου προς το καλυτερο!!! Μακαρι να μου πεις λεπτομερειες πινοντας καφε στο ομορφο αμστερνταμ μας μια μερα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή