Εκείνο το γαμημένο τηλεφώνημα...

Όταν φεύγεις στο εξωτερικό, αφήνεις πίσω σου πολλούς ανθρώπους που αγαπάς.
Οι πιο σημαντικοί από αυτούς... οι γονείς σου φυσικά.
Κι όσο περνάνε τα χρόνια, κι εκείνοι μεγαλώνουν, μεγαλώνουν μαζί και οι τύψεις, που τους άφησες μόνους, στα όμορφα αλλά και στα δύσκολα.
Τύψεις γιατί δε ζεις πια μαζί τους τα σημαντικά. Γιατί με την απόφασή σου να φύγεις, τους στερείς στιγμές, όπως γιορτές και γενέθλια, σχολικές παραστάσεις, κυριακάτικα τραπέζια, βόλτες κι όλα τα σχετικά.
Κυρίως όμως τύψεις για τις δύσκολες στιγμές που απλά λείπεις, αυτές είναι οι χειρότερες.
Δεν είσαι εκεί για να τους πας στο γιατρό, να τους κάνεις παρέα όσο είναι άρρωστοι, να τους ψωνίσεις  κάτι, να τους μαγειρέψεις μια φορά στο τόσο... να τους νοιαστείς ρε παιδί μου, έτσι όπως έκαναν εκείνοι πάντα όταν ήσουν μικρή.
Και ξέρεις ότι κάποια στιγμή, κάποια άθλια στιγμή, θα λάβεις εκείνο το τηλεφώνημα.
Το τηλεφώνημα που σου κόβει τα πόδια και κάνει την καρδιά να σταματά να χτυπά.
Στις 5 το πρωί... μέσα στα μπερδεμένα σου από το άγχος όνειρα, εκείνο το "ο μπαμπάς"... "έφυγε...".
Έφυγε... Η πιο αιχμηρή λέξη στον κόσμο.
Έφυγε.
Ο μπαμπάς μου.
Ο δικός μου μπαμπάς, απλά πια δεν υπάρχει.
Και μέσα στα δάκρυα, να πρέπει να βρεις την ψυχραιμία να ψάξεις για τα πρώτα εισιτήρια.
Έφυγε.
Άκου λέξη... Λάθος λέξη για τον δικό μου μπαμπά. Σόρυ αλλά ο δικός μου μπαμπάς πέθανε. Δεν έφυγε. Δεν ήταν από τους τύπους που φεύγουν. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Βράχος. Πάντα εκεί.
Ο μπαμπάς μου. Που έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 7 χρονών και από τότε το όνειρο του ήταν να φτιάξει μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια. Και το πέτυχε.
Ο μπαμπάς μου. Ο πιο ψηλός μπαμπάς από όλους. Σχεδόν δυο μέτρα. Που μικρή με έβαζε να πατάω με τα πόδια μου στα δικά του και χορεύαμε τανγκό.
Ο μπαμπάς μου. Ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που γνώρισα. Κινητή εγκυκλοπαίδεια. Που ενώ σπούδαζε στα γερμανικά, μάθαινε μόνος του ιταλικά γιατί ήθελε να διαβάσει την "Θεία Κωμωδία" του Δάντη στο πρωτότυπο.
Ο μπαμπάς μου. Πάντα γλυκομίλητος. Πάντα καλοσυνάτος. Πάντα εκεί να μας μιλήσει, να μας συμπαρασταθεί. Ένας μπαμπάς που δε με μάλωσε κυριολεκτικά ούτε μισή φορά στη ζωή μου. Πάντα ψύχραιμος και υπομονετικός, να με ακούσει, να μου εξηγήσει.
Ο μπαμπάς μου που ενώ ξέρω πόσο λυπήθηκε όταν έφυγα, δε μου το είπε ποτέ.

Αγαπημένε μου μπαμπά, εύχομαι να είσαι κάπου εκεί ψηλά ελεύθερος και να πετάς....
Το σ'αγαπώ και το σε ευχαριστώ μοιάζουν λέξεις μικρές...
Ο κόσμος μου είναι πια φτωχότερος χωρίς εσένα.
Χωρίς εσένα δε θα είμαι ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος.
Θα κάνω όμως αυτό που σου υποσχόμουν κάθε φορά που μιλούσαμε τους τελευταίους μήνες...
"Θα είμαι δυνατή και θα προσέχω τα κορίτσια μου." Αυτό δε μου ζητούσες; Τότε αυτό.
Καλό ταξίδι μπαμπάκα, καλή αντάμωση μετά από χρόνια... Αντίο...

"Το τανγκό, το ωραιότερο του κόσμου, είναι αυτό που χορεύουμε μαζί".......  
Μπαμπά......