Μέσα στις επόμενες εβδομάδες δύο από τις καλύτερες μου φίλες θα γίνουν μαμάδες.
Η μία για πρώτη φορά, και η άλλη για δεύτερη.
Και σκέφτομαι πόσο διαφορετικά συναισθήματα θα βιώσουν...
Για εμένα τουλάχιστον ήταν πολύ διαφορετικές οι δύο γέννες μου και τα συναισθήματα που μου έφερε η καθεμία.
Στο πρώτο μωρό όλα είναι τεράστια. Τα ζεις όλα στο 100%. Την ευτυχία, αλλά και τον φόβο.
Έρχεται εκείνη η στιγμή με τους πόνους, τον γιατρό από πάνω σου και τις μαίες να σου λένε "σπρώξε" κι εσύ σαν χαμένη, ανάμεσα από τις αναπνοές, να μετράς τα δευτερόλεπτα για τη στιγμή που περίμενες εδώ και 9 μήνες...
Και έρχεται επιτέλους η στιγμή, που βγαίνει από μέσα σου, και ελευθερώνεσαι, και ακουμπάνε το μωρό σου πάνω σου, και νιώθεις πως ο χρόνος σταμάτησε. Πως υπάρχετε μόνο εσείς οι δύο. Και νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή, έτοιμη να σκάσει από ευτυχία.
Και οι επόμενες μέρες κυλάνε κάπως έτσι... Με εσάς τους δύο, μόνους, σε μια δική σας σφαίρα.
Στο δεύτερο μωρό, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.
Έρχεται πάλι εκείνη η στιγμή, που το μωράκι σου βγαίνει από μέσα σου, και το ακουμπάνε πάλι στην αγκαλιά σου. Κι εσύ το κοιτάς και από τη μία χαίρεσαι τόσο απέραντα πολύ. Και από την άλλη γεμίζεις τύψεις... ''Ποιό είναι αυτό το μωρό τώρα'', σκέφτεσαι. "Πού είναι το άλλο μου παιδάκι";
Νιώθεις σαν να προδίδεις το πρώτο σου παιδί. Που το άφησες μόνο σπίτι για να πας στο μαιευτήριο. Και παρόλο που ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι του έχεις προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο στον κόσμο, παρόλα αυτά νιώθεις περίεργα.
Εγώ προσωπικά το βίωσα πολύ έντονα όλο αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που άφησα τη Νικόλ για 3 μέρες. Αγκάλιαζα τη Στέλλα και ένιωθα ότι ξαναέχω τη Νικόλ μωρό, αλλά δεν της έμοιαζε καθόλου κι έτσι ένιωθα ένα τρελό μπέρδεμα μέσα μου.
Μου πήρε μέρες να βρω μια ισορροπία. Ακόμα κι όταν γύρισα σπίτι. Θήλαζα τη Στέλλα κι έβλεπα τη Νικόλ να παίζει και να μου ζητάω να παίξω μαζί της και ήθελα να κοπώ στα δύο και να είμαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Αλλά αυτό δυστυχώς δε γίνεται. Και περνάνε οι μέρες. Και όλη η οικογένεια προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Και έρχεται σιγά σιγά η στιγμή που όλα και πάλι μοιάζουν φυσιολογικά. Που κάθεσαι, όπως τώρα, στον καναπέ με τον καφέ σου και βλέπεις τα παιδιά σου να παίζουν εδώ μπροστά σου στο χαλί. Και τα αγαπάς και τα δύο εξίσου. Και σκέφτεσαι πόσο τυχερή είσαι. Και πόσο τυχερά είναι κι εκείνα που έχουν το ένα το άλλο.
Αν μπορώ να βάλω σε μία πρόταση όλα τα παραπάνω, θα έλεγα ότι μέσα σε αυτήν την απίστευτη ευτυχία του να αποκτάς παιδιά, χάνεις λίγη από τη χαρά σου, στο πρώτο παιδί λόγω φόβου για το καινούργιο και στο δεύτερο λόγω τύψεων για το μεγάλο σου παιδί.
Όπως και να ΄χει, ξέρεις κάθε στιγμή, ότι δε θα άλλαζες ούτε δευτερόλεπτο από όλα αυτά!
Η μία για πρώτη φορά, και η άλλη για δεύτερη.
Και σκέφτομαι πόσο διαφορετικά συναισθήματα θα βιώσουν...
Για εμένα τουλάχιστον ήταν πολύ διαφορετικές οι δύο γέννες μου και τα συναισθήματα που μου έφερε η καθεμία.
Στο πρώτο μωρό όλα είναι τεράστια. Τα ζεις όλα στο 100%. Την ευτυχία, αλλά και τον φόβο.
Έρχεται εκείνη η στιγμή με τους πόνους, τον γιατρό από πάνω σου και τις μαίες να σου λένε "σπρώξε" κι εσύ σαν χαμένη, ανάμεσα από τις αναπνοές, να μετράς τα δευτερόλεπτα για τη στιγμή που περίμενες εδώ και 9 μήνες...
Και έρχεται επιτέλους η στιγμή, που βγαίνει από μέσα σου, και ελευθερώνεσαι, και ακουμπάνε το μωρό σου πάνω σου, και νιώθεις πως ο χρόνος σταμάτησε. Πως υπάρχετε μόνο εσείς οι δύο. Και νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή, έτοιμη να σκάσει από ευτυχία.
Και οι επόμενες μέρες κυλάνε κάπως έτσι... Με εσάς τους δύο, μόνους, σε μια δική σας σφαίρα.
Στο δεύτερο μωρό, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.
Έρχεται πάλι εκείνη η στιγμή, που το μωράκι σου βγαίνει από μέσα σου, και το ακουμπάνε πάλι στην αγκαλιά σου. Κι εσύ το κοιτάς και από τη μία χαίρεσαι τόσο απέραντα πολύ. Και από την άλλη γεμίζεις τύψεις... ''Ποιό είναι αυτό το μωρό τώρα'', σκέφτεσαι. "Πού είναι το άλλο μου παιδάκι";
Νιώθεις σαν να προδίδεις το πρώτο σου παιδί. Που το άφησες μόνο σπίτι για να πας στο μαιευτήριο. Και παρόλο που ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι του έχεις προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο στον κόσμο, παρόλα αυτά νιώθεις περίεργα.
Εγώ προσωπικά το βίωσα πολύ έντονα όλο αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που άφησα τη Νικόλ για 3 μέρες. Αγκάλιαζα τη Στέλλα και ένιωθα ότι ξαναέχω τη Νικόλ μωρό, αλλά δεν της έμοιαζε καθόλου κι έτσι ένιωθα ένα τρελό μπέρδεμα μέσα μου.
Μου πήρε μέρες να βρω μια ισορροπία. Ακόμα κι όταν γύρισα σπίτι. Θήλαζα τη Στέλλα κι έβλεπα τη Νικόλ να παίζει και να μου ζητάω να παίξω μαζί της και ήθελα να κοπώ στα δύο και να είμαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Αλλά αυτό δυστυχώς δε γίνεται. Και περνάνε οι μέρες. Και όλη η οικογένεια προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Και έρχεται σιγά σιγά η στιγμή που όλα και πάλι μοιάζουν φυσιολογικά. Που κάθεσαι, όπως τώρα, στον καναπέ με τον καφέ σου και βλέπεις τα παιδιά σου να παίζουν εδώ μπροστά σου στο χαλί. Και τα αγαπάς και τα δύο εξίσου. Και σκέφτεσαι πόσο τυχερή είσαι. Και πόσο τυχερά είναι κι εκείνα που έχουν το ένα το άλλο.
Αν μπορώ να βάλω σε μία πρόταση όλα τα παραπάνω, θα έλεγα ότι μέσα σε αυτήν την απίστευτη ευτυχία του να αποκτάς παιδιά, χάνεις λίγη από τη χαρά σου, στο πρώτο παιδί λόγω φόβου για το καινούργιο και στο δεύτερο λόγω τύψεων για το μεγάλο σου παιδί.
Όπως και να ΄χει, ξέρεις κάθε στιγμή, ότι δε θα άλλαζες ούτε δευτερόλεπτο από όλα αυτά!
Πόσο δίκιο έχεις! Όταν γέννησα το δεύτερο παιδάκι μου ο μικρός μου είχε αρρωστήσει κι έτσι γύρισα σπίτι έχοντας μονο το νεογέννητο.. 2 μέρες αργότερα έκλαιγα θέλοντας να δω το "παιδι" μου! Το δεύτερο ήταν ακόμη λίγο "ξενο".. όλα μπαίνουν στη θέση τους όμως.. και η ευτυχία απλά διπλασιάζεται!
ΑπάντησηΔιαγραφή