Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Εκείνο το γαμημένο τηλεφώνημα...

Όταν φεύγεις στο εξωτερικό, αφήνεις πίσω σου πολλούς ανθρώπους που αγαπάς.
Οι πιο σημαντικοί από αυτούς... οι γονείς σου φυσικά.
Κι όσο περνάνε τα χρόνια, κι εκείνοι μεγαλώνουν, μεγαλώνουν μαζί και οι τύψεις, που τους άφησες μόνους, στα όμορφα αλλά και στα δύσκολα.
Τύψεις γιατί δε ζεις πια μαζί τους τα σημαντικά. Γιατί με την απόφασή σου να φύγεις, τους στερείς στιγμές, όπως γιορτές και γενέθλια, σχολικές παραστάσεις, κυριακάτικα τραπέζια, βόλτες κι όλα τα σχετικά.
Κυρίως όμως τύψεις για τις δύσκολες στιγμές που απλά λείπεις, αυτές είναι οι χειρότερες.
Δεν είσαι εκεί για να τους πας στο γιατρό, να τους κάνεις παρέα όσο είναι άρρωστοι, να τους ψωνίσεις  κάτι, να τους μαγειρέψεις μια φορά στο τόσο... να τους νοιαστείς ρε παιδί μου, έτσι όπως έκαναν εκείνοι πάντα όταν ήσουν μικρή.
Και ξέρεις ότι κάποια στιγμή, κάποια άθλια στιγμή, θα λάβεις εκείνο το τηλεφώνημα.
Το τηλεφώνημα που σου κόβει τα πόδια και κάνει την καρδιά να σταματά να χτυπά.
Στις 5 το πρωί... μέσα στα μπερδεμένα σου από το άγχος όνειρα, εκείνο το "ο μπαμπάς"... "έφυγε...".
Έφυγε... Η πιο αιχμηρή λέξη στον κόσμο.
Έφυγε.
Ο μπαμπάς μου.
Ο δικός μου μπαμπάς, απλά πια δεν υπάρχει.
Και μέσα στα δάκρυα, να πρέπει να βρεις την ψυχραιμία να ψάξεις για τα πρώτα εισιτήρια.
Έφυγε.
Άκου λέξη... Λάθος λέξη για τον δικό μου μπαμπά. Σόρυ αλλά ο δικός μου μπαμπάς πέθανε. Δεν έφυγε. Δεν ήταν από τους τύπους που φεύγουν. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Βράχος. Πάντα εκεί.
Ο μπαμπάς μου. Που έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 7 χρονών και από τότε το όνειρο του ήταν να φτιάξει μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια. Και το πέτυχε.
Ο μπαμπάς μου. Ο πιο ψηλός μπαμπάς από όλους. Σχεδόν δυο μέτρα. Που μικρή με έβαζε να πατάω με τα πόδια μου στα δικά του και χορεύαμε τανγκό.
Ο μπαμπάς μου. Ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που γνώρισα. Κινητή εγκυκλοπαίδεια. Που ενώ σπούδαζε στα γερμανικά, μάθαινε μόνος του ιταλικά γιατί ήθελε να διαβάσει την "Θεία Κωμωδία" του Δάντη στο πρωτότυπο.
Ο μπαμπάς μου. Πάντα γλυκομίλητος. Πάντα καλοσυνάτος. Πάντα εκεί να μας μιλήσει, να μας συμπαρασταθεί. Ένας μπαμπάς που δε με μάλωσε κυριολεκτικά ούτε μισή φορά στη ζωή μου. Πάντα ψύχραιμος και υπομονετικός, να με ακούσει, να μου εξηγήσει.
Ο μπαμπάς μου που ενώ ξέρω πόσο λυπήθηκε όταν έφυγα, δε μου το είπε ποτέ.

Αγαπημένε μου μπαμπά, εύχομαι να είσαι κάπου εκεί ψηλά ελεύθερος και να πετάς....
Το σ'αγαπώ και το σε ευχαριστώ μοιάζουν λέξεις μικρές...
Ο κόσμος μου είναι πια φτωχότερος χωρίς εσένα.
Χωρίς εσένα δε θα είμαι ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος.
Θα κάνω όμως αυτό που σου υποσχόμουν κάθε φορά που μιλούσαμε τους τελευταίους μήνες...
"Θα είμαι δυνατή και θα προσέχω τα κορίτσια μου." Αυτό δε μου ζητούσες; Τότε αυτό.
Καλό ταξίδι μπαμπάκα, καλή αντάμωση μετά από χρόνια... Αντίο...

"Το τανγκό, το ωραιότερο του κόσμου, είναι αυτό που χορεύουμε μαζί".......  
Μπαμπά......


 photo sig1.png

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Περί διαφορετικότητας

Μεγαλώνοντας παιδιά στο Άμστερνταμ...


Το μόνο σίγουρο είναι πως εδώ τα κορίτσια μου θα μεγαλώσουν ανοιχτόμυαλα.
Το Άμστερνταμ είναι μια ιδιαίτερη πόλη. Με την καλή έννοια.
Είναι μια πόλη γεμάτη από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Άσπρους, μαύρους, κίτρινους, ψηλούς, κοντούς, άθεους, μουσουλμάνους, γκέι, στρέιτ, οικογενειάρχες, μποέμ...
Ο κάθε ένας νιώθει ελεύθερος να είναι ο εαυτός του. Και κανείς δεν ασχολείται με τον διπλανό του.
Πόσο κουλ είναι αυτό;!

Θυμάμαι ακόμα τότε που η Νικόλ πήγαινε στον παιδικό σταθμό και είχε δύο φίλες μαυρούλες. Μια μέρα καθώς γυρνούσαμε στο σπίτι μου είπε: "Μαμά, ξέρω γιατί η Ντανού και η Κλάσκε είναι καφέ, ενώ εγώ είμαι ροζ. Εκείνες όταν ήταν μικρές έπεσαν σε παγωτό σοκολάτα, ενώ εγώ στη φράουλα".
Και σε μια τόσο μικρή πρόταση κρύβεται όλη η αγνότητα του κόσμου...
Μέσα στο παιδικό της μυαλουδάκι προσπαθούσε να ορίσει την διαφορετικότητα.

Έτσι και χθες που μου είπε: "Μαμά, να σου πω κάτι τρελό, ο Ρόμαν έχει δυο μπαμπάδες."
Άρπαξα την ευκαιρία για να δω πως το αντιλαμβάνεται όλο αυτό. Συζητήσαμε αρκετά και της είπα πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές οικογένειες. Πως συνήθως υπάρχουν μια μαμά κι ένας μπαμπάς. Αλλά ότι υπάρχουν και οικογένειες με δύο μπαμπάδες, ή δύο μαμάδες. Είτε με έναν μόνο γονιό. Και πως το σημαντικό είναι να υπάρχει αγάπη και χαρά σε ένα σπίτι.

Μου αρέσει που το παιδί μου θα μάθει να μην βάζει ταμπέλες. Που αυτόματα θα αποδέχεται την διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του συνανθρώπου της. Είναι αδύνατον να είσαι κομπλεξικός και να επιβιώσεις σε αυτήν την πόλη. Κι αυτό είναι μέρος της ταυτότητας της.


Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Βιβλίο- "Δεν πάω πουθενά με ξένους"

Πριν μερικές εβδομάδες είχα πάει σε μια φίλη μου λιγάκι μακριά από το σχολείο της Νικόλ, φεύγοντας μπέρδεψα τα τραμ, κι έτσι θα έφτανα καθυστερημένα στο σχολείο για να την παραλάβω.
Έστειλα λοιπόν μήνυμα σε μια φίλη μου, που είναι και μαμά ενός συμμαθητή της, λέγοντάς την να ενημερώσει τη δασκάλα ότι θα αργήσω 5-10 λεπτά.
-''Θες να την πάρω σπίτι μου και να ρθεις να την πάρεις από εμένα;'' ,με ρώτησε μια που μένουμε πολύ κοντά, αλλά της απάντησα πως η Νικόλ αποκλείεται να πάει μαζί της, χωρίς να της το έχω πει εγώ.

Κι αυτό γιατί έχουμε στη βιβλιοθήκη μας το εξής βιβλίο:

Το βιβλίο μιλάει για ένα κοριτσάκι τη Μελίνα, η οποία περιμένει έξω από το σχολείο.
Περνάνε, λοιπόν, διάφοροι που της λένε να πάει μαζί τους, γείτονες, φίλοι, άγνωστοι και μας εξηγεί κάθε φορά γιατί δεν τους ακολουθεί.
Το ωραίο, όμως, είναι ότι στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μια λίστα για το δικό σου παιδί, την οποία συπμληρώνετε παρέα. Μια λίστα με το ποιους επιτρέπει η μαμά και ο μπαμπάς να το παραλάβουν.

Έτσι, κι εμείς έχουμε γράψει τη λίστα μας, και την επαναλαμβάνουμε συχνά, για να μην ξεχαστεί. Η Νικόλ ξέρει ότι εκτός από εμένα, τον Δαμιανό, και δυο φίλες μου ελληνίδες που μένουν στη γειτονιά, δεν μπορεί να πάει με κανέναν άλλον, εκτός κι αν το έχουμε συζητήσει πριν πάει σχολείο.
Μετά από εκείνη τη μέρα που άργησα, προσθέσαμε και δυο μαμάδες συμμαθητών της, με τις οποίες κάνω πολύ παρέα και για τις οποίες είμαι σίγουρη.
Αφού τις προσθέσαμε της είπα: "Ωραια, προσθέσαμε τη μαμά του Σεμπάστιαν, αλλά αν έρθει ο μπαμπάς του θα πας μαζί του;" Η απάντηση ήταν "όχι". Μπράβο το κορίτσι μου! Όχι ότι έχει κάτι ύποπτο ο μπαμπάς του Σεμπάστιαν, συμπαθέστατος είναι ο άνθρωπος, απλά ήθελα να πιάσει το νόημα!! Και το έπιασε 👍😋😊

Δεν πάω πουθενά με ξένους
Σειρά : Φραουλίτσα 5-6 χρονών
Ημ. Έκδοσης : 19/04/2010
Σελίδες : 40
Συγγραφέας & Εικονογράφος : Dagmar Geisler
Μεταφραστής : Δομινίκη Σάνδη
Εκδόσεις : Ψυχογιός
 photo sig1.png

Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Η ανατομία μιας βαλίτσας!

'Εχει μόλις μιάμιση μέρα που γυρίσαμε από Ελλάδα.
Και μόλις μιάμιση ώρα που το σπίτι είναι τακτοποιημένο!
Τέσσερις βαλίτσες, (..επιτέλους) άδειες στο υπόγειο.
Ρούχα στη θέση τους. Φαγητά στη θέση τους. Βιβλία στη θέση τους.
Καλλυντικά στη θέση τους. Παιχνίδια στη θέση τους κ.ο.κ.
Ναι-ναι όλα αυτά σε μια βαλίτσα!!
Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες φορές που επέστρεφα και άνοιγα τη βαλίτσα μου και ήταν μπροστά ο Δαμιανός! 'Ετριβε τα μάτια του με όσα έβγαζα από μέσα. Τέτοιο ταλέντο ούτε ο Σπορτ Μπίλυ!
Εντάξει, ίσως είμαι λίγο υπερβολική το παραδέχομαι. Έχουμε κι εδώ σούπερ μάρκετ, και βιβλία, και σαμπουάν, και από όλα δηλαδή!
Αλλά αν δεν φέρεις από "κάτω" χυλοπίτες, σοκολάτες ΙΟΝ, αφρόλουτρο Κορρέ, δυο-τρία βιβλία που κυκλοφόρησαν τελευταία και κανά δυο παιχνίδια για τα κορίτσια από το Public, τότε δεν κυλάει ελληνικό dna στο αίμα σου, τέλος! χεχε 😜

ΥΓ: Είμαι σίγουρη πως όσες ζείτε στο εξωτερικό κάνετε ακριβώς τα ίδια.
Σας φιλώ σταυρωτά και πάω να τσακίσω μια ΙΟΝ αμυγδάλου! Έτσι για το καλό...

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

Τότε & Τώρα!

Καθώς μεγαλώνει το μπεμπούλι μας, όλο και ανεβαίνουν από την αποθήκη κούτες, από όσα είχα φυλάξει από την εποχή που είχα τη Νικόλ μικρή.
Και είναι πολύ όμορφο συναίσθημα όταν για παράδειγμα ανοίγεις μια κούτα με ρούχα, που είχες να δεις 5 χρόνια, και θυμάσαι πάλι στιγμές. "Αχ, να το φόρεμα που φορούσε στο γάμο μας", ή "το μπουφάν που μόλις της το φορέσαμε πρώτη φορά έκανε ένα ξεγυρισμένο εμετό πάνω του", κι άλλα τέτοια ωραία κι αστεία.

Και είναι πολύ γλυκό που φοράω στη Στελλίτσα τα ίδια ρούχα. Μάλιστα βγάζω και φωτογραφίες ακριβώς ίδιες (όταν προλαβαίνω!). Στο ίδιο σημείο, με τα ίδια ρούχα, ίδια ηλικία. Και φτιάχνω κολλάζ, ώστε να τις έχουν όταν μεγαλώσουν. Κι ενώ ανυπομονούσα να μεγαλώσει λίγο η μικρή για να αρχίζω να δίνω ρούχα και να ελαφρύνουμε λιγάκι τις ντουλάπες... τώρα δεν μπορώ να τα αποχωριστώ!




Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Ένα ίσον κανένα!



Ένα ίσον κανένα.
Αυτή η φράση με εκνεύριζε αφάνταστα όσο είχα ένα παιδί.
Και τώρα δηλαδή που έχω δύο παιδιά, το ίδιο αφάνταστα με εκνευρίζει.
Τη θεωρώ τρομερά υποτιμητική για τους γονείς με μοναχοπαίδια.
Και είναι και εντελώς άκυρη, γιατί φυσικά το κάθε παιδί είναι διαφορετικό.
Και μπορεί κάλλιστα να έχεις ένα, αλλά δύσκολο παιδί, ή δύο, τρία εύκολα παιδιά.

Εμένα προσωπικά το να έχω ένα παιδί μου φάνηκε πιο δύσκολο!
Ναι οκ, μπορεί πρακτικά με τα δύο παιδιά να έχεις περισσότερες δουλειές, όμως έχεις ήδη συνηθίσει.
Το πέρασμα από το μηδέν παιδιά στο ένα, για μένα ήταν πολύ πιο ΄βαρύ΄.
Από εκεί που ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου, τη δουλειά σου, τα χόμπυ σου, τον άντρα σου, τους φίλους, ξαφνικά ο εαυτός σου για ολόκληρους μήνες (ας μην πω χρόνια και ψυχοπλακωθώ) πάει πίσω-πίσω στην ουρά προτεραιότητας. Από το πουθενά σκάει μύτη ένα ανθρωπάκι που σου φέρνει τα πάνω-κάτω. Το να κάνεις μπάνιο, το να φας με την ησυχία σου σαν άνθρωπος, το να κοιμηθείς ένα βράδυ σερί, όλα αυτά φαντάζουν σαν όνειρο απατηλό!
Στα δύο παιδιά ή στα τρία (ή στα τέσσερα αν έχεις μαζοχιστικές τάσεις), ξέρεις πια τι σε περιμένει.
Επίσης, η κάθε γυναίκα είναι διαφορετική. Κάποιες είναι πιο έτοιμες να γίνουν μαμάδες.
Κάποιες έχουν βοήθεια και κάποιες όχι. Υπάρχουν γενικά για να μη μακρηγορώ πολλοί παράγοντες που μπορούν να κάνουν πιο εύκολη ή πιο δύσκολη μια καθημερινότητα.
Γι' αυτό παρακαλώ όχι άλλα κλισέ...
Ένα παιδί ίσον ένα. Δύο παιδιά ίσον δύο. Τρία παιδιά ίσον τρία. Και ούτω καθεξής....

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Καλή νέα χρονιά!

Αγαπημένες μου ιντερνετο-φίλες,
Σας εύχομαι μια υπέροχη νέα χρονιά! Με υγεία, επιτυχίες & άπειρη χαρά!!!

Για εμένα το 2017 ξεκίνησε με το πιο ωραίο "δώρο"... την κολλητή μου φίλη πέντε μέρες σπίτι μου!
Έχει σχεδόν 7 χρόνια που έφυγα από την Ελλάδα και μέχρι τώρα είχε καταφέρει να με επισκεφτεί μόνο μια φορά στα πρώτα μου γενέθλια εδώ. Από τότε μεσολάβησαν 3 μωρά, μερικές μετακομίσεις, αλλαγές δουλειάς κτλ οπότε ήταν πραγματικά δύσκολο να το κανονίσουμε.
Φέτος όμως ο κουμπάρος μου - και άντρας της- αποφάσισε να της κάνει σούπερ Χριστουγεννιάτικο δώρο έκπληξη! Να μου τη στείλει συστημένη εδώ στο Άμστερνταμ 😋

Όπως σωστά φαντάζεστε περάσαμε καταπληκτικά!
Βολτάραμε, ψωνίσαμε, μιλήσαμε, κάναμε ποδηλατάδες, πατινάζ (φάγαμε από μια τούμπα η καθεμία, η δική μου πιο θεαματική ομολογουμένως...), θυμηθήκαμε παλιές ιστορίες, γελάσαμε πολύ.
Και η Νικόλ επιτέλους "χόρτασε" τη νονά της!
Εκτός από διασκέδαση όμως, επειδή είμαστε και προκομμένα κορίτσια, κάναμε και δουλειά 😁
Ανακαλύψαμε διάφορα υφάσματα για τα φορεματάκια της. Γιατί σε περίπτωση που δεν την ξέρετε, η φιλενάδα μου είναι η δημιουργός των υπέροχων φορεμάτων Marvie

Εύχομαι η χρονιά να συνεχιστεί το ίδιο όμορφα για εμένα, αλλά και για όοοοολον τον κόσμο!
Τα παιδάκια μας να είναι γερά κι εμείς χαμογελαστές.
Σας φιλώ! 💓
 photo sig1.png
© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.