Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Ταξιδεύοντας στη Γαλλική Ριβιέρα...

Πριν αρχίσετε να μονολογείτε "αχ, τι ωραία!" διαβάζοντας τον τίτλο, να σας ενημερώσω ότι στο ταξίδι μας ακολούθησαν και τα καμάρια μας!
Να ένα από τα αρνητικά όταν μένεις μακριά, δεν υπάρχει διαθέσιμη γιαγιά, παππούς, θεία, κολλητή να κρατήσει τα παιδιά σου και να πας κάπου να χαλαρώσεις σαν άνθρωπος!

Εντάξει, δεν παραπονιέμαι, πήγαμε, είδαμε, περπατήσαμε, φάγαμε, και περάσαμε πολύ καλά! Απλά με μια παραπάνω δόση γκρίνιας... "Πόσο θα περπατήσουμε ακόμα; Τι ώρα θα φάμε; Είναι ακόμα μακριά μπαρμπα-στρούμφ;" ...κι άλλα τέτοια ωραία!

Η βάση μας ήταν η Νίκαια, την οποία λάτρεψα από την πρώτη μας βόλτα.
Βοήθησε και ο καιρός βέβαια, που ήταν καταπληκτικός!
Η θέα από ψηλά με την καταγάλανη θάλασσα, η παλιά πόλη με τα γραφικά σοκάκια, η υπαίθρια αγορά, τα μυρωδάτα κρουασάν, και τα γαλλικά που άκουγες δίπλα σου όσο περπατούσες, έφταναν και περίσσευαν!
Nice

Αφού περάσαμε δύο μέρες στη Νίκαια, σειρά είχε να επισκεφτούμε δύο γραφικά χωριουδάκια εκεί κοντά, για τα οποία είχαμε ακούσει τα καλύτερα. Κι όχι άδικα!

Το πρώτο ήταν το Eze Village, το οποίο είναι ένα πανέμορφο μεσαιωνικό χωριό, σε απόσταση 12 χλμ από τη Νίκαια. Βρίσκεται σε υψόμετρο 427 μέτρων & είναι χτισμένο όλο από πέτρα. Με θέα που κόβει την ανάσα, γεμάτο μικρά μαγαζάκια με ρούχα, γκαλερί, διακοσμητικά κι ότι άλλο βάλει ο νους σας, με έναν υπέροχο εξωτικό κήπο τον λεγόμενο 'Jardin d'Εze', κι ένα μισελενάτο εστιατόριο, το Chateau Eza, στην κορυφή του λόφου, με μια υπέροχη βεράντα.
Το μόνο αρνητικό ήταν ότι είχε απίστευτα πολλούς τουρίστες, οπότε και το περπάτημα ήταν δύσκολο, και ήταν αδύνατον να βγάλεις μια φωτογραφία της προκοπής (χωρίς 38 κεφάλια μέσα...).
Eze Village
Επόμενος σταθμός το χωριό VilleFrance sur mer, για το οποίο δεν έχω λόγια... μόνο μία φωτογραφία... Νομίζω πως ήταν η πιο όμορφη θέα που έχω αντικρίσει στη ζωή μου!

Villefrance Sur Mer

Την τελευταία μέρα επισκεφτήκαμε και το Μόντε Κάρλο, το οποίο περιέργως δεν μας άρεσε ιδιαίτερα. Πολύ φτιαχτό βρε παιδί μου, εντελώς δήθεν! Δε βλέπεις αυτοκίνητο που να μην είναι Ferrari, ή έστω πορτοκαλί φωσφορούχο. Όλοι οι ντόπιοι ντυμένοι λες και πάνε στο χορό του Βασιλιά, μέρα μεσημέρι, τα μαγαζιά υπερβολικά ακριβά (χαλαρώστε) & ...πίτα στους τουρίστες. Η πόλη δεν έχει ταυτότητα κατά τη γνώμη μου. (Τζάμπα χάσαμε μια μέρα, ...ήπιαμε όμως καφέ με τον Ιταλό γαμπρό μου, ο οποίος ήταν εκεί συμπτωματικά για δουλειά, οπότε μόνο γι' αυτό άξιζε τελικά!) 
Monte Carlo
Κάπως έτσι κύλησε όμορφα το ταξίδι μας στη Νότια Γαλλία, ένα ταξίδι επιτέλους διαφορετικό, και το οποίο περιμέναμε εδώ και πολύ καιρό, μια που όποτε έχουμε διακοπές επιλέγουμε να βρεθούμε στην Ελλάδα και δίπλα στους αγαπημένους μας. 

Και για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, μια φωτογραφία αφιερωμένη σε όλες τις ταλαίπωρες μαμάδες που ταξιδεύουν παρέα με τα παιδάκια τους...
Απολαμβάνοντας τη Γαλλική Ριβιέρα
VS.
Ταλαίπωρη μάνα που μου θες και Ριβιέρες
 photo sig1.png

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2019

Για λίγο ακόμα είναι ολόδικές μου...

Χθες βράδυ, όπως και κάθε βράδυ που είμαι πλέον εξουθενωμένη από τα κορίτσια μου και τα πήγαινε-έλα στις δραστηριότητες, περίμενα πως & πως να κοιμηθούν για να χαλαρώσω παρέα με το βιβλίο μου.

Ξαπλώσαμε και οι τρεις μας στο διπλό κρεβάτι (κάτι που κάνουμε συχνά τελευταία) με κλειστό το φως, για να τις πάρει ο ύπνος. Στριφογυρνούσαν από δω, στριφογυρνούσαν από εκεί... αλλά τίποτα. Είχε αρχίσει να μου τη δίνει που αργούν να κοιμηθούν, κι έτσι χάνω κι άλλο χρόνο από τον ελάχιστο προσωπικό μου, μέχρι που κάποια στιγμή μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου και με ταρακούνησε...

Με οραματίστηκα 20 χρόνια μετά, στα 60 μου, που τα κορίτσια μου δε θα είναι πια στο σπίτι και θα έχω άπλετο προσωπικό χρόνο... κι ένα σφίξιμο ήρθε και θρονιάστηκε στο στομάχι μου.

Ξαφνικά ένιωσα τόσο τυχερή που είναι ακόμα μικρές, που χωράνε ακόμα στην αγκαλιά μου, που είναι εδώ δίπλα μου και στριφογυρίζουν...
Και σταμάτησα να σκέφτομαι το βιβλίο που με περίμενε δίπλα μου στο κομοδίνο, έκλεισα τα μάτια μου και τις αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Τις μύριζα. Τους χάιδευα τα μαλλιά. Απόλαυσα τη στιγμή και προσπάθησα να τη ζήσω σε βάθος. Και να κρατήσω αυτήν την ανάμνηση σε κάποιο συρτάρι του μυαλού. Γιατί αυτή θα με συντροφεύει σε 20 χρόνια από τώρα. Όταν θα κοιμούνται πια σε κάποιο άλλο κρεβάτι, μακριά από δω...


photo

 photo sig1.png
© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.