Χθες βράδυ, όπως και κάθε βράδυ που είμαι πλέον εξουθενωμένη από τα κορίτσια μου και τα πήγαινε-έλα στις δραστηριότητες, περίμενα πως & πως να κοιμηθούν για να χαλαρώσω παρέα με το βιβλίο μου.
Ξαπλώσαμε και οι τρεις μας στο διπλό κρεβάτι (κάτι που κάνουμε συχνά τελευταία) με κλειστό το φως, για να τις πάρει ο ύπνος. Στριφογυρνούσαν από δω, στριφογυρνούσαν από εκεί... αλλά τίποτα. Είχε αρχίσει να μου τη δίνει που αργούν να κοιμηθούν, κι έτσι χάνω κι άλλο χρόνο από τον ελάχιστο προσωπικό μου, μέχρι που κάποια στιγμή μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου και με ταρακούνησε...
Με οραματίστηκα 20 χρόνια μετά, στα 60 μου, που τα κορίτσια μου δε θα είναι πια στο σπίτι και θα έχω άπλετο προσωπικό χρόνο... κι ένα σφίξιμο ήρθε και θρονιάστηκε στο στομάχι μου.
Ξαφνικά ένιωσα τόσο τυχερή που είναι ακόμα μικρές, που χωράνε ακόμα στην αγκαλιά μου, που είναι εδώ δίπλα μου και στριφογυρίζουν...
Και σταμάτησα να σκέφτομαι το βιβλίο που με περίμενε δίπλα μου στο κομοδίνο, έκλεισα τα μάτια μου και τις αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Τις μύριζα. Τους χάιδευα τα μαλλιά. Απόλαυσα τη στιγμή και προσπάθησα να τη ζήσω σε βάθος. Και να κρατήσω αυτήν την ανάμνηση σε κάποιο συρτάρι του μυαλού. Γιατί αυτή θα με συντροφεύει σε 20 χρόνια από τώρα. Όταν θα κοιμούνται πια σε κάποιο άλλο κρεβάτι, μακριά από δω...
photo
Ξαπλώσαμε και οι τρεις μας στο διπλό κρεβάτι (κάτι που κάνουμε συχνά τελευταία) με κλειστό το φως, για να τις πάρει ο ύπνος. Στριφογυρνούσαν από δω, στριφογυρνούσαν από εκεί... αλλά τίποτα. Είχε αρχίσει να μου τη δίνει που αργούν να κοιμηθούν, κι έτσι χάνω κι άλλο χρόνο από τον ελάχιστο προσωπικό μου, μέχρι που κάποια στιγμή μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου και με ταρακούνησε...
Με οραματίστηκα 20 χρόνια μετά, στα 60 μου, που τα κορίτσια μου δε θα είναι πια στο σπίτι και θα έχω άπλετο προσωπικό χρόνο... κι ένα σφίξιμο ήρθε και θρονιάστηκε στο στομάχι μου.
Ξαφνικά ένιωσα τόσο τυχερή που είναι ακόμα μικρές, που χωράνε ακόμα στην αγκαλιά μου, που είναι εδώ δίπλα μου και στριφογυρίζουν...
Και σταμάτησα να σκέφτομαι το βιβλίο που με περίμενε δίπλα μου στο κομοδίνο, έκλεισα τα μάτια μου και τις αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Τις μύριζα. Τους χάιδευα τα μαλλιά. Απόλαυσα τη στιγμή και προσπάθησα να τη ζήσω σε βάθος. Και να κρατήσω αυτήν την ανάμνηση σε κάποιο συρτάρι του μυαλού. Γιατί αυτή θα με συντροφεύει σε 20 χρόνια από τώρα. Όταν θα κοιμούνται πια σε κάποιο άλλο κρεβάτι, μακριά από δω...
photo
Δημοσίευση σχολίου