Ένα ίσον κανένα.
Αυτή η φράση με εκνεύριζε αφάνταστα όσο είχα ένα παιδί.
Και τώρα δηλαδή που έχω δύο παιδιά, το ίδιο αφάνταστα με εκνευρίζει.
Τη θεωρώ τρομερά υποτιμητική για τους γονείς με μοναχοπαίδια.
Και είναι και εντελώς άκυρη, γιατί φυσικά το κάθε παιδί είναι διαφορετικό.
Και μπορεί κάλλιστα να έχεις ένα, αλλά δύσκολο παιδί, ή δύο, τρία εύκολα παιδιά.
Εμένα προσωπικά το να έχω ένα παιδί μου φάνηκε πιο δύσκολο!
Ναι οκ, μπορεί πρακτικά με τα δύο παιδιά να έχεις περισσότερες δουλειές, όμως έχεις ήδη συνηθίσει.
Το πέρασμα από το μηδέν παιδιά στο ένα, για μένα ήταν πολύ πιο ΄βαρύ΄.
Από εκεί που ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου, τη δουλειά σου, τα χόμπυ σου, τον άντρα σου, τους φίλους, ξαφνικά ο εαυτός σου για ολόκληρους μήνες (ας μην πω χρόνια και ψυχοπλακωθώ) πάει πίσω-πίσω στην ουρά προτεραιότητας. Από το πουθενά σκάει μύτη ένα ανθρωπάκι που σου φέρνει τα πάνω-κάτω. Το να κάνεις μπάνιο, το να φας με την ησυχία σου σαν άνθρωπος, το να κοιμηθείς ένα βράδυ σερί, όλα αυτά φαντάζουν σαν όνειρο απατηλό!
Στα δύο παιδιά ή στα τρία (ή στα τέσσερα αν έχεις μαζοχιστικές τάσεις), ξέρεις πια τι σε περιμένει.
Επίσης, η κάθε γυναίκα είναι διαφορετική. Κάποιες είναι πιο έτοιμες να γίνουν μαμάδες.
Κάποιες έχουν βοήθεια και κάποιες όχι. Υπάρχουν γενικά για να μη μακρηγορώ πολλοί παράγοντες που μπορούν να κάνουν πιο εύκολη ή πιο δύσκολη μια καθημερινότητα.
Γι' αυτό παρακαλώ όχι άλλα κλισέ...
Ένα παιδί ίσον ένα. Δύο παιδιά ίσον δύο. Τρία παιδιά ίσον τρία. Και ούτω καθεξής....
Δημοσίευση σχολίου