Είναι η 8η μέρα καραντίνας για εμάς.
Όχι, στην Ολλανδία δεν έχει γίνει lockdown.
Γενικά η όλη προσέγγιση είναι πιο χαλαρή, δυστυχώς.
Εμείς όμως επιλέξαμε να μείνουμε σπίτι, μια που εδώ και 2 εβδομάδες μαθαίνω από πρώτο χέρι τι γίνεται στην αγαπημένη Ιταλία.
'Φύλαγε τα ρούχα σου, να έχεις τα μισά', δε λένε; Ε, κάπως έτσι λοιπόν...
Και ξέρετε τι πιστεύω;
Πως μετά από όλο αυτό το χαμό, θα έχει βγει και κάτι καλό.
Κάτι πολύ καλό.
Γιατί όλο αυτό μας ταρακουνάει. Κάθε μέρα και περισσότερο.
Θα μάθουμε να εκτιμάμε. Θα μάθουμε να μην αναβάλλουμε.
Μας φέρνει πιο κοντά στον άντρα μας. Ή και πιο μακριά. Κι αυτό είναι επίσης μια σημαντική συνειδητοποίηση. Για το μέλλον.
Μας φέρνει πιο κοντά στα παιδιά μας. Παίζουμε όλα εκείνα τα επιτραπέζια που μας κοιτούσαν άπραγα από τη βιβλιοθήκη όσο εμείς καθόμασταν από πάνω τους μέχρι να τελειώσουν την ορθογραφία ή τα αγγλικά. Μιλάμε. Τραγουδάμε. Ζωγραφίζουμε. Μαγειρεύουμε. Πάμε κόντρα στους τρελούς ρυθμούς που είχαμε άλλοτε.
Μας φέρνει πιο κοντά σε εμάς τους ίδιους. Μη μου πείτε πως δεν νιώθετε ήδη αυτά που σας λείπουν. Αλλά και αυτούς που σας λείπουν. Μη μου πείτε πως μόλις ελευθερωθούμε δεν έχετε ήδη 10 πράγματα στο μυαλό σας που θέλετε σαν τρελοί να κάνετε. Γράψτε τα λοιπόν σε ένα χαρτί και φυλάξτε το. Κι όταν τελειώσει αυτό το κακό όνειρο, διαβάστε το πάλι και μη χάσετε χρόνο.
Διαβάστε. Δείτε ταινίες. Κάντε εκκαθάριση τις ντουλάπες. Μαγειρέψτε κάτι καινούριο που ποτέ πριν δεν είχατε το χρόνο. Κοιμηθείτε. Κάντε γυμναστική παρέα με τα παιδιά σας. Ετοιμάστε το μπαλκόνι για την άνοιξη. Μιλήστε. Με αυτούς που είναι δίπλα σας. Αλλά και με εκείνους που είναι μακριά. Η τεχνολογία ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο σημαντική. Κρατήστε ημερολόγιο. Θα λειτουργεί και λίγο σαν ψυχολόγος. Και μια μέρα θα το διαβάζετε και θα λέτε: "Πω, πω... θυμάσαι τότε;"
Όλο αυτό που μας συμβαίνει είναι τρελό. Είναι τραγικό. Σαν σουρεαλιστική ταινία τρόμου.
Αλλά είναι και μία ευκαιρία.
Ας το δούμε έτσι κι ας την αρπάξουμε...
Όχι, στην Ολλανδία δεν έχει γίνει lockdown.
Γενικά η όλη προσέγγιση είναι πιο χαλαρή, δυστυχώς.
Εμείς όμως επιλέξαμε να μείνουμε σπίτι, μια που εδώ και 2 εβδομάδες μαθαίνω από πρώτο χέρι τι γίνεται στην αγαπημένη Ιταλία.
'Φύλαγε τα ρούχα σου, να έχεις τα μισά', δε λένε; Ε, κάπως έτσι λοιπόν...
Και ξέρετε τι πιστεύω;
Πως μετά από όλο αυτό το χαμό, θα έχει βγει και κάτι καλό.
Κάτι πολύ καλό.
Γιατί όλο αυτό μας ταρακουνάει. Κάθε μέρα και περισσότερο.
Θα μάθουμε να εκτιμάμε. Θα μάθουμε να μην αναβάλλουμε.
Μας φέρνει πιο κοντά στον άντρα μας. Ή και πιο μακριά. Κι αυτό είναι επίσης μια σημαντική συνειδητοποίηση. Για το μέλλον.
Μας φέρνει πιο κοντά στα παιδιά μας. Παίζουμε όλα εκείνα τα επιτραπέζια που μας κοιτούσαν άπραγα από τη βιβλιοθήκη όσο εμείς καθόμασταν από πάνω τους μέχρι να τελειώσουν την ορθογραφία ή τα αγγλικά. Μιλάμε. Τραγουδάμε. Ζωγραφίζουμε. Μαγειρεύουμε. Πάμε κόντρα στους τρελούς ρυθμούς που είχαμε άλλοτε.
Μας φέρνει πιο κοντά σε εμάς τους ίδιους. Μη μου πείτε πως δεν νιώθετε ήδη αυτά που σας λείπουν. Αλλά και αυτούς που σας λείπουν. Μη μου πείτε πως μόλις ελευθερωθούμε δεν έχετε ήδη 10 πράγματα στο μυαλό σας που θέλετε σαν τρελοί να κάνετε. Γράψτε τα λοιπόν σε ένα χαρτί και φυλάξτε το. Κι όταν τελειώσει αυτό το κακό όνειρο, διαβάστε το πάλι και μη χάσετε χρόνο.
Διαβάστε. Δείτε ταινίες. Κάντε εκκαθάριση τις ντουλάπες. Μαγειρέψτε κάτι καινούριο που ποτέ πριν δεν είχατε το χρόνο. Κοιμηθείτε. Κάντε γυμναστική παρέα με τα παιδιά σας. Ετοιμάστε το μπαλκόνι για την άνοιξη. Μιλήστε. Με αυτούς που είναι δίπλα σας. Αλλά και με εκείνους που είναι μακριά. Η τεχνολογία ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο σημαντική. Κρατήστε ημερολόγιο. Θα λειτουργεί και λίγο σαν ψυχολόγος. Και μια μέρα θα το διαβάζετε και θα λέτε: "Πω, πω... θυμάσαι τότε;"
Όλο αυτό που μας συμβαίνει είναι τρελό. Είναι τραγικό. Σαν σουρεαλιστική ταινία τρόμου.
Αλλά είναι και μία ευκαιρία.
Ας το δούμε έτσι κι ας την αρπάξουμε...
Δημοσίευση σχολίου