Η καινούρια μας πραγματικότητα εντελώς διαφορετική…
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ νιώθω πως τις τελευταίες εβδομάδες βρισκόμαστε όλοι σε
έναν διαρκή αγώνα δρόμου.
Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να απασχολήσουμε δημιουργικά τα παιδιά μας μέσα στη μέρα.
Προσπαθούμε όσο γίνεται να μην χάσουν την επαφή με τα μαθήματα, τα αγγλικά, τη μουσική…
Προσπαθούμε να τα κρατήσουμε σε κίνηση, με γυμναστική, χορό και παιχνίδια.
Προσπαθούμε όσο γίνεται να μην χάσουν την επαφή με τα μαθήματα, τα αγγλικά, τη μουσική…
Προσπαθούμε να τα κρατήσουμε σε κίνηση, με γυμναστική, χορό και παιχνίδια.
Απόλυτα λογικά όλα αυτά.
Όμως, πέρα από το «έγκλειστο παρόν», εμένα προσωπικά με ανησυχεί πολύ και η «επόμενη μέρα» που -όσο κι αν αργήσει- κάποια στιγμή (ευτυχώς!) θα έρθει.
Φοβάμαι πως -ειδικά αν η καραντίνα διαρκέσει αρκετές εβδομάδες ακόμα- η επιστροφή
στην κανονικότητα ίσως θα είναι αρκετά δύσκολη για τα παιδιά.
Μπορεί άραγε να υπάρξει μια έξαρση παιδικής αγοραφοβίας;
Μπορεί τα παιδιά μας να έχουν αποξενωθεί από το σχολείο ή τους φίλους τους;
Μπορεί ίσως να υπάρξουν παιδιά που θα αποκτήσουν νέες φοβίες;
Παιδιά που θα συναντήσουν δυσκολίες στο να ‘ξαναμπούν’ στη ζωή; Στις παλιές τους
συνήθειες ή στις δραστηριότητές τους;
Κι αν ναι, μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι για να τα προλάβουμε όλα αυτά;
Αυτές τις ανήσυχες σκέψεις έχω σκόρπιες στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες, κι έτσι αποφάσισα να μιλήσω με μια ειδικό, τη σύμβουλο γονέων, κα Φιλιώ Κατσαρού.
Νιώθω πολύ χαρούμενη που έχω την τιμή να τη φιλοξενώ στο μπλογκ μου, για να με
βοηθήσει τόσο εμένα, όσο και όλους εσάς, να βάλουμε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας σε μία τάξη.
Σας παραθέτω παρακάτω την άποψη της και τις συμβουλές της σχετικά με το θέμα.
"Αρχικά να σας ευχαριστήσω πολύ για την πρόσκληση!
Η αλήθεια είναι πως ζούμε μια κατάσταση πολύ ιδιαίτερη, για την οποία δεν είχαμε
προετοιμαστεί ποτέ μας. Ως γονείς, λοιπόν, καλούμαστε να βρούμε τα εργαλεία που θα
βοηθήσουν εμάς να διαχειριστούμε τη συνθήκη αυτή και παράλληλα να φροντίσουμε τα
παιδιά μας τόσο σε πρακτικό επίπεδο όσο και σε συναισθηματικό. Αυτή η επιπλέον ευθύνη
μπορεί να εντείνει το άγχος μας και να μας δημιουργεί πολλά διαφορετικά συναισθήματα,
από ανησυχία και εκνευρισμό ως εξουθένωση ή πανικό.
Είναι σημαντικό, λοιπόν πρώτα από όλα να δούμε πού βρισκόμαστε εμείς ώστε να
μπορέσουμε να σταθούμε και δίπλα στα παιδιά μας όπως μας χρειάζονται.
Όπως κάθε ένας από μας το βιώνει με διαφορετικό τρόπο, το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά.
Το σίγουρο είναι, πάντως, πως ανεξάρτητα από την ηλικία των παιδιών, αισθάνονται πως
αυτή η συνθήκη δεν είναι φυσιολογική.
Είναι σημαντικό να εξηγήσουμε τι συμβαίνει. Ανάλογα με την ηλικία θα δώσουμε και άλλη
έκταση στις πληροφορίες που θα δοθούν. Όσο πιο μικρό το παιδί, τόσο πιο απλός ο τρόπος
που θα επικοινωνήσουμε το τι συμβαίνει και θα ακολουθήσουμε το δικό του ρυθμό στις
ερωτήσεις που θα κάνει. Χρειάζεται όταν κάνουμε τέτοιου είδους συζητήσεις να είμαστε
συναισθηματικά ήρεμοι και ψύχραιμοι, ώστε να εισπράξουν αυτή μας την ηρεμία και να
μην τρομάξουν. Σε μεγαλύτερα παιδιά μπορούμε να δώσουμε και περισσότερες
πληροφορίες, και να συζητήσουμε πιο αναλυτικά. Ας έχουμε στο νου μας, να είναι μια
αμοιβαία συζήτηση που έχουμε διάθεση και να ακούσουμε και όχι να κάνουμε απλώς ένα
κήρυγμα.
Βέβαια, καλό είναι τα παιδιά, αλλά κι εμείς, να μην εκτιθέμεθα συνεχώς σε πληροφορίες
γύρω από το θέμα. Αν και προσωπικά δε βλέπω τηλεόραση, από όσα ακούω, θα έλεγα πως
καλό είναι παρουσία των παιδιών η τηλεόραση να είναι όσο το δυνατόν κλειστή,
τουλάχιστον όταν δείχνει εκπομπές ή ειδήσεις γύρω από το θέμα αυτό.
Κι ας έχουμε το νου μας να μην ξεχνάμε να βρίσκουμε και να επικοινωνούμε και τις
ευχάριστες ειδήσεις στα παιδιά. Για ανθρώπους που έγιναν καλά, για αυτούς που
δουλεύουν και μας φροντίζουν, για ανθρώπους που βοηθούν όσους έχουν ανάγκη, για
τους επιστήμονες που ανακαλύπτουν πράγματα που μας δίνουν ελπίδα, για αυτούς που
παράγουν όσα χρειαζόμαστε. Αυτό δίνει ελπίδα και προοπτική στα παιδιά, όπως και σε
μας, μας ενδυναμώνει αντί να μας αφήνει με αίσθημα ανημπόριας.
Σε τέτοιες ιδιαίτερες συνθήκες, χρειάζεται να διατηρήσουμε μια αίσθηση συνέχειας της
ζωής, όντας παράλληλα ευέλικτοι, ώστε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις που έχουν
δημιουργηθεί.
Αυτό σημαίνει ότι προσπαθούμε να κρατήσουμε ή να μετασχηματίσουμε πράγματα που
είναι σημαντικά για τα παιδιά, όπως την επαφή με το μουσικό τους όργανο ή με τους
φίλους ή τους παππούδες και άλλα αγαπημένα πρόσωπα μέσω βιντεοκλήσης. Να υπάρχει
μια ρουτίνα και μια προβλεψιμότητα στη μέρα τους, που δίνει την αίσθηση της ασφάλειας.
Όσο μας επιτρέπεται, το να βγούμε έναν περίπατο με το παιδί τηρώντας όλα τα μέτρα
ασφαλείας μπορεί να είναι πολύ αναζωογονητικό για όλους μας.
Δε χρειάζεται να αγχωθούμε και να πιέσουμε το παιδί ως προς τις δραστηριότητες και τις
εκπαιδευτικές διαδικασίες. Ας μην αναλάβουμε το ρόλο του δασκάλου, του προπονητή ή
του μόνιμου διασκεδαστή. Το πιο σημαντικό είναι να κρατάμε ζεστή τη σχέση μας με το
παιδί, αυτή είναι η προστασία του. Ένα παιδί που ο οργανισμός του είναι σε συναγερμό
από το άγχος, δεν μπορεί ούτε να μάθει ούτε να λειτουργήσει όπως σε κανονικές
συνθήκες. Μέσα από τον τρόπο που σχετίζεται μαζί μας, μπορεί να ρυθμιστεί
συναισθηματικά και να νιώθει ασφαλές, ξέροντας πως είμαστε εμείς εκεί για ό,τι χρειαστεί.
Το ίδιο θα συμβεί και με το μετά. Διάβασα και συμμερίζομαι πολλές από τις ανησυχίες σας
για τη μέρα μετά. Σκέφτομαι πως πραγματικά αυτές οι σκέψεις ίσως δεν είναι πολύ
βοηθητικές, κυρίως γιατί στην πραγματικότητα δε γνωρίζουμε πώς θα είναι αυτή η μέρα.
Βρισκόμαστε ακόμα μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει και όλος μας ο οργανισμός είναι
προσανατολισμένος στο να μπορέσει να το διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για
τον καθένα μας. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε, κάτι που είναι ιδιαίτερα
αγχωτικό για πολλούς από μας, το πότε και το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αυτό που
ίσως χρειάζεται είναι να στραφούμε στους εσωτερικούς μας πόρους ώστε να ανακτήσουμε
μια αίσθηση ασφάλειας και δύναμης, ότι θα ξαναβρούμε τα εργαλεία ή και ότι θα
καλλιεργήσουμε και νέα για την επόμενη μέρα.
Στο τώρα να δώσουμε χώρο στα παιδιά να μιλήσουν για αυτά που τους λείπουν, να
σχεδιάσουν πράγματα που ανυπομονούν να κάνουν, χωρίς όμως αυτό να έχει αγωνία,
αλλά να έχει αισιοδοξία και αποδοχή. Τα όνειρα και η προοπτική μας δίνουν δύναμη, χωρίς
να αρνούμαστε κι όλα τα δύσκολα συναισθήματα που μπορεί να αναδύονται αυτές τις
ώρες.
Η δική μου σκέψη είναι πως η επόμενη μέρα θα είναι ένα διάστημα κι όχι μια μέρα, όπου
θα αλλάζουν σιγά σιγά τα πράγματα, σιγά σιγά θα επανέλθουμε. Ίσως στην αρχή να
υπάρχει κι ένα μούδιασμα, ίσως όλοι να χρειαστούμε το χρόνο μας. Και δε θα βοηθήσει να
βιάσουμε καταστάσεις ούτε ως προς τον εαυτό μας ούτε ως προς το παιδί μας.
Και τα παιδιά μας πιθανόν να χρειαστούν χρόνο ή μπορεί και να είναι πιο εύκολο από όσο
φανταζόμαστε. Γι' αυτό ας είμαστε ανοιχτοί σε αυτό που τα παιδιά θα μας φέρουν και με
διάθεση να τα συνοδέψουμε σε ό,τι είναι αυτό.
Το σημαντικό είναι να μην είμαστε οι ίδιοι φοβισμένοι ως προς τις δυσκολίες που μπορεί
να εμφανιστούν στις συμπεριφορές των παιδιών μας. Ας τα δούμε σαν τους τρόπους που
θα έχουν βρει για να διαχειριστούν τα όσα ζουν. Χρειάζεται να δείξουμε εμπιστοσύνη πως
τα παιδιά, βιώνοντας μια σχέση εμπιστοσύνης και αποδοχής μαζί μας, έχουν μέσα τους
ενεργή την τάση προς την εξέλιξη και προς την επούλωση.
Είμαστε κοινωνικά όντα, έχουμε ανάγκη την επαφή, τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση. Σε όλες τις ιστορικές στιγμές, έχει φανεί πως οι άνθρωποι πάντα βρίσκουν τρόπους να καλύπτουν αυτές τις ζωτικές ανάγκες τους. Έχω εμπιστοσύνη πως αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει και τώρα.
Επίσης, είναι σημαντικό να νιώθουμε πως υπάρχουν επαγγελματίες που μπορούν να μας
υποστηρίξουν σε αυτό, αν δούμε πως το παιδί όντως δυσκολεύεται σε βαθμό που δεν είναι
λειτουργικό. Δεν είμαστε μόνοι και δεν είναι ένδειξη αδυναμίας να ζητήσουμε βοήθεια, το
αντίθετο θα έλεγα. Αυτό αφορά είτε την παρούσα συνθήκη είτε το επόμενο στάδιο.
Τέλος, αν κάτι μπορούμε να κερδίσουμε μέσα από όλο αυτό που ζούμε, είναι να δίνουμε
χρόνο και να μην παραβιάζουμε το ρυθμό, το δικό μας ή του παιδιού μας και να
εμπιστευόμαστε την τάση του ανθρώπου να πραγματώνεται."
Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους μας!
⟷
Την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο της & τις πολύτιμες συμβουλές της!
Δημοσίευση σχολίου