Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στην Ολλανδία δέκα χρόνια πριν, γράφτηκα στο πανεπιστήμιο για να παρακολουθήσω εντατικά μαθήματα ολλανδικών. Την πρώτη, λοιπόν, μέρα μπήκα στην τάξη και κάθισα μαζί με άλλα 19 άτομα από όλον τον κόσμο. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο δάσκαλος μας, ένας χαμογελαστός και πανύψηλος Ολλανδός ο οποίος μας συστήθηκε κάπως έτσι:
"Γεια σας, είμαι ο Joost, είμαι φιλόλογος και μένω στο Χάρλεμ μαζί με τον σύντροφό μου και τα δύο παιδιά μας."Θυμάμαι ακόμα την έκπληξη μου. Όχι φυσικά επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά για την άνεση με την οποία το δήλωνε. Μετά πήραμε ένας-ένας τον λόγο για να συστηθούμε και μοιραστήκαμε με τους συμμαθητές μας τον λόγο που μας έφερε στο Άμστερνταμ. Άλλοι 2 άντρες συμμαθητές μου, λοιπόν, δήλωσαν πως ήρθαν να ζήσουν εδώ λόγω των συντρόφων τους. Και εκείνη η μέρα ήταν μοναδική για μένα. Γιατί είδα στην πράξη πως είναι μια κοινωνία όπου το διαφορετικό δεν αποτελεί θέμα, αλλά κανονικότητα. Από τότε έχω ένα σωρό παραδείγματα για το πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι οι άνθρωποι εδώ. Κι αυτός είναι πιστεύω ένας από τους βασικούς λόγους που ο συγκεκριμένος λαός είναι τόσο ευτυχισμένος!
Πριν μερικά χρόνια ήρθε η Νικόλ και μου είπε πως την επόμενη Παρασκευή θα έπρεπε να φορέσει κάτι μωβ στο σχολείο, επειδή ήταν η Μωβ Παρασκευή. Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, παρόλα αυτά βρήκαμε μια μωβ μπλούζα και φόρεσε. Εκείνη τη μέρα όταν φτάσαμε στο σχολείο έμεινα έκπληκτη για ακόμα μια φορά από το κλίμα που επικρατούσε.Η μωβ Παρασκευή καθιερώθηκε το 2010 σε πολλά σχολεία της Ολλανδίας, και πέφτει πάντα την 2η Παρασκευή του Δεκεμβρίου. Όλα τα παιδιά φοράνε κάποιο μωβ ρούχο. Είναι μια ένδειξη αλληλεγγύης προς την διαφορετικότητα. Μέσα από αυτήν τη δράση θέλουν να μάθουν στα παιδιά να σέβονται τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω τους και να τους αποδέχονται. Αλλά και μέσα από τον αλληλοσεβασμό να δημιουργήσουν ένα ασφαλές σχολικό περιβάλλον.Η Νικόλ είχε γυρίσει θυμάμαι σπίτι με ένα καρτελάκι που έγραφε: "Έχω δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου".
Πώς μου ήρθαν όλα αυτά και τα μοιράζομαι απόψε μαζί σας; Μου ήρθαν επειδή από το πρωί πέφτω συνέχεια πάνω στο βιντεάκι με τη συνέντευξη του υπέροχου Γιώργου Καπουτζίδη. Που με ψυχραιμία, θάρρος, ευγένεια και χαμόγελο βγήκε να μιλήσει, ή μάλλον να απαντήσει, σε μια ανόητη και οπισθοδρομική επίθεση. Και παρόλο που τα πήγε εξαιρετικά, εγώ σαν Γεωργία νιώθω απογοητευμένη. Γιατί θα ήθελα να μην χρειάζεται να βγει σε μια τηλεοπτική εκπομπή για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα. Θα ήθελα απλά να βγει και να πει: "Γεια σας, είμαι ο Joost, είμαι φιλόλογος και μένω στο Χάρλεμ μαζί με τον σύντροφό μου και τα 2 παιδιά μας".Και αυτό απλά να αρκεί.
Δημοσίευση σχολίου