Είναι μερικές φορές...

Είναι κάποιες μέρες που απλά περιμένεις να περάσουν...
Που δεν νιώθεις καλά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή κάποιο άσχημο γεγονός.
Απλά θέλεις να ηρεμήσεις, να μη σκέφτεσαι, να κοιμηθείς πολύ, να μην κάνεις τίποτα.
Να ξαπλώσεις στον καναπέ και να βλέπεις παθητικά τηλεόραση, χωρίς ουσιαστικά να παρακολουθείς.

Όταν όμως είσαι μαμά, αυτές οι μέρες δεν μπορούν να περάσουν έτσι εύκολα.
Η πολυτέλεια του ¨κλείνομαι στο καβούκι μου¨ φυσικά και ΔΕΝ υπάρχει!
Όπως κι αν νιώθεις πρέπει να μαγειρέψεις, να συμμαζέψεις, να αλλάξεις πάνες, να παίξεις, να χαμογελάσεις, να ¨δώσεις¨ γενικά, ακόμα κι αν νιώθεις πως δεν έχεις και πολλά αποθέματα...

Ίσως από τη μία να είναι και καλό, γιατί δεν μπορείς να νταουνιαστείς για πολύ... σε παίρνει η μπάλα της καθημερινότητας, του παιδιού και ξανάρχεσαι στα ίσια σου.
Από την άλλη όμως...