Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Εσείς κλαίτε μαζί με τα παιδιά σας;;

Μια από τις μεγαλύτερες αγάπες στη ζωή μου είναι το διάβασμα.
Και όπως σας έχω ξαναπεί με το που έμεινα έγκυος ένας καινούργιος αναγνωστικός κόσμος άνοιξε μπροστά μου...
Βιβλία σχετικά με τα παιδιά.

Από όοοολα αυτά έχω ξεχωρίσει μερικά τα οποία και ξεφυλλίζω συχνά.
Ένα από αυτά ασχολείται με τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών & έχει ένα κεφάλαιο το οποίο λέγεται "Κάτι άσχημο συμβαίνει". Ομολογώ ότι σε κανένα άλλο βιβλίο δεν συνάντησα κάτι ανάλογο. Εκεί λοιπόν μας μιλάει για το πως μπορούμε να μάθουμε στο παιδί μας να αντιμετωπίζει τους φόβους του.
Όταν το πρωτοδιάβασα σκέφτηκα ότι οι περισσότεροι γονείς κάνουμε ένα λάθος.
Προσπαθούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τα "δύσκολα". Πόσες φορές θυμάμαι τους γονείς μου να μη μας λένε πράγματα όταν ήμασταν μικρές για να μη μας στεναχωρήσουν. Και σχεδόν ποτέ δεν μοιράζονταν μαζί μας τις δυσκολίες και τις στενοχώριες τους. 
(Θυμάμαι μόνο μια φορά τη μαμά μου να κλαίει πολύ κι αυτό όταν πέθανε ο παππούς μου.)
Κι όμως πιστεύω ότι όπως μαθαίνουμε στο παιδί μας να περπατάει, να μιλάει, να χαίρεται, να χορεύει, να γελάει, έτσι πρέπει να του μάθουμε και να κλαίει, να λυπάται, να θρηνεί.
Εγώ προσωπικά θέλω να δείξω στη Νικολέτα (όσο μπορώ) πως να διαχειρίζεται τις λύπες στη ζωή της.

Θα σας γράψω ένα πολύ μικρό απόσπασμα του βιβλίου:

Καθίστε πλάι πλάι με το παιδί, αγκαλιασμένοι.
Συμμεριστείτε ο ένας τις ευχές του άλλου.
Σκεφτείτε πως θα ήταν τα πράγματα αν...
...Αν ο μπαμπάς ξαναγύριζε σπίτι.
...Αν ο παππούς δεν ήταν άρρωστος.
...Αν το χάμστερ δεν είχε πεθάνει.

Θεωρώ ότι δεν είναι κακό να κλαίμε μπροστά στα παιδιά μας (πάντα με μέτρο). Δεν είναι κακό να ξέρουν ότι και η μαμά και μπαμπάς στεναχωριούνται καμιά φορά και είναι λυπημένοι, γιατί είναι άνθρωποι κι όχι μηχανές. Δεν είναι κακό να τους μιλάμε για κάποια από τα προβλήματά μας και να συζητάμε μαζί τους. Προσωπικά δε θέλω η κόρη μου να μεγαλώσει αποστειρωμένη σε μια φούσκα. Θέλω να μάθει ότι στη ζωή μας συμβαίνουν και ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα. Και να είναι προετοιμασμένη. Όσο περισσότερο γίνεται...



*Πηγή: "Η μάθηση από τα πρώτα βήματα", Ντόροθυ Άϊνον, εκδόσεις Πατάκη.


3 σχόλια

  1. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Με μέτρο φυσικά όπως είπες και εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διαβάζοντας τον τίτλο της ανάρτησής σου μου ήρθε στο μυαλό το πρώτο εμβόλιο της Αγνής. Εκλαιγε εκείνη... έκλαιγα κι εγώ! Νομίζω ότι μετά από αυτό... τα είδε όλα η παιδίατρος :)
    Πολύ ενδιαφέρον το απόσπασμα που μας χάρισες και πραγματικά πρέπει τα αφήνουμε να βλέπουν τα παιδιά μας τις ευαισθησίες μας και τις αδυναμίες μας.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. υπεροχο αρθρο, αξίζει να κοινοποιηθει!! εχεις απόλυτο δίκιο..με μετρο βεβαια οπως λες αλλα ναι σιγουρα πρεπει να τα βάζουμε στο νόημα που ουτωσιάλλως θα αντιμετωπίσουν μεγαλώνοντας..καλύτερα να ειναι προετοιμασμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.