Με το που γίνεσαι μαμά αναπτύσσεις διάφορες καινούργιες δεξιότητες, στην προσπάθεια σου να προστατέψεις το παιδάκι σου.
Εκείνο είναι ακόμα μικρό κι εσύ νιώθεις πως δεν μπορεί να υπερασπιστεί πλήρως τον εαυτό του.
Λογικό. Από όταν η Νικόλ ήταν μικρή, λοιπόν, είχα ανακαλύψει τη δύναμη του "βλέμματος".
Eίναι νόμος πως όπου κι αν βρεθείς -σε παιδότοπο, παιδική χαρά, παιδικό πάρτυ- πάντα θα υπάρχει ένα άλλο παιδάκι ζωηρό/επιθετικό/ανάγωγο, το οποίο κάποια στιγμή θα ενοχλήσει το δικό σου. Κι εκείνο μέσα στην αθωότητα του δεν θα ξέρει πως να διαχειριστεί την κατάσταση.
Συνήθως δε το άλλο αυτό ζωηρό/επιθετικό/ανάγωγο παιδάκι, συνοδεύεται από μια μαμά/μπαμπά που βρίσκεται στον κόσμο του, πίνοντας καφέ και χαζεύοντας στο κινητό (γλυκούληδες #νοτ).
Έτσι, προκειμένου να βοηθήσεις το καμάρι σου, χωρίς όμως να γίνεις αγενής, θέτεις σε εφαρμογή "το βλέμμα".
Εκείνο το άγριο βλέμμα, με ελαφρώς ανασηκωμένο το αριστερό σου φρύδι, που δείχνει στο άλλο παιδάκι ότι δεν αστειεύεσαι... Πως αυτή η μαμά "δαγκώνει" και καλά θα κάνει να πάει να ενοχλήσει κανέναν άλλον.
Όσο περνάνε τα χρόνια δε όλο και το βελτιώνεις. Ανεβαίνεις λέβελ βρε παιδί μου.
Και φτάνει η στιγμή που τα παιδιά σου μεγαλώνουν και δεν μασάνε πια, και λες "κρίμα, τόσος κόπος να το τελειοποιήσω και τώρα μου είναι πια άχρηστο".
Και ξαφνικά εμφανίζεται ο κορονοιός...
Κι εσύ στέκεσαι στην ουρά του σούπερ μάρκετ στην καθορισμένη γραμμή, περιμένοντας τη σειρά σου στο ταμείο και νιώθεις τον επόμενο πελάτη να έχει κολλήσει σχεδόν πάνω σου.
Γυρνάς, λοιπόν, και τον κοιτάς... με "το βλέμμα".
Κοινώς "κάνε πίσω θείο γιατί σε έφαγα"...
Κι όσο εκείνος αποτραβιέται παραπίσω, εσύ νιώθεις μια γλυκιά νοσταλγία, για όλες εκείνες τις φορές που βοήθησες το παιδάκι σου. 😍😅
Δημοσίευση σχολίου