Περί διαφορετικότητας- Post no147

Ξέρετε πόσο σέβομαι τη διαφορετικότητα. Τη σέβομαι και την αγαπώ. Μου αρέσει που ο κόσμος γύρω μου είναι "πολύχρωμος". Και αυτήν την πεποίθηση προσπαθώ να περάσω και στα κορίτσια μου. Να αποδέχονται τους γύρω τους όπως ακριβώς είναι. Αλλά και να επιτρέπουν στους εαυτούς τους να διαφέρουν. 

Φέτος, η Νικόλ στο σχολείο έχουν μεταξύ άλλων και την εξής δραστηριότητα:

"Το βαλιτσάκι της περηφάνειας". Κάθε εβδομάδα ένα παιδί της τάξης παίρνει στο σπίτι του ένα βαλιτσάκι και βάζει μέσα τα αντικείμενά του, για τα οποία νιώθει περήφανο και τα παρουσιάζει μετά στους συμμαθητές του. Αυτά μπορεί να είναι από ένα μετάλλιο που κέρδισαν σε κάποιους αγώνες, το αγαπημένο τους κουκλάκι, μέχρι ένα τρελό σχέδιο κάλτσες που έχουν στο συρτάρι τους. Ό,τι -μα ό,τι- θέλει ο καθένας!

Το συγκεκριμένο project έχει διττή αποστολή.

Η πρώτη είναι τα παιδιά να μάθουν να κάνουν παρουσιάσεις μπροστά σε κόσμο, μέσα από κάτι που αγαπούν και χωρίς το άγχος μιας πραγματικής παρουσίασης.

Και η δεύτερη -και πιο σημαντική-, είναι να μάθουν ο ένας καλύτερα τον άλλον, με τελικό σκοπό την αποφυγή του bullying. Στο τέλος της κάθε παρουσίασης τα υπόλοιπα παιδιά συμπληρώνουν σε ένα χαρτάκι θετικά στοιχεία για τον συγκεκριμένο συμμαθητή τους, η δασκάλα τα μαζεύει και τα βάζει σε έναν μεγάλο κόκκινο φάκελο για να τα διαβάσει μετά το παιδί στο σπίτι με την ησυχία του.

Έτσι, την προηγούμενη εβδομάδα είχε την παρουσίαση της βαλίτσας της μια συμμαθήτρια της Νικόλ. Και χθες η μαμά της μου έστειλε μια φωτογραφία με τα σχόλια που έγραψε η Νικόλ για την κόρη της, λέγοντας μου πόσο ανοιχτή και πόσο ειλικρινής είναι η δική μου κόρη.

Η μετάφραση όσων έγραψε λοιπόν είναι: 

Καλή, αστεία, ωραία μαλλιά, ωραία φωνή, ωραίο χρώμα δέρματος.

Η συμμαθήτρια της είναι όπως καταλάβατε μελαμψή. 

Και το γλυκό μου παιδί της έκανε κοπλιμέντο για το πόσο ωραίο χρώμα έχει.

Και κάπως έτσι νιώθω πως όσα λάθη κι αν έχω κάνει σαν μαμά, έχω τελικά πετύχει το σκοπό μου. Να φτιάξω καλούς ανθρώπους. Και κυρίως... ανοιχτόμυαλους! 

Η διαφορετικότητα, όχι απλά δεν πρέπει να μας σοκάρει, αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να αποτελεί καν θέμα. Κι αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν περάσουμε το σωστό μήνυμα στα παιδιά μας. Κι έτσι, η επόμενη γενιά θα είναι επιτέλους αλλιώς...