Τον τελευταίο μήνα προσπαθώ να μάθω στη Νικολέτα να κοιμάται μόνη.
Καθυστερήσαμε να τη βάλουμε στο δικό της δωμάτιο λόγω έλλειψης χώρου,
μετά πήγα στην Ελλάδα για αρκετό καιρό και από τότε που γυρίσαμε έχει πια το δικό της δωμάτιο!
Από την αρχή η ιδέα να την αφήνω με ένα φιλί και μια γλυκιά καληνύχτα στο κρεβάτι της
και να φεύγω δεν της φάνηκε και τόσο καλή ιδέα!
(Αν ρωτήσετε τους γείτονες θα σας το επιβεβαιώσουν αμέσως!)
Διάβασα διάφορα βιβλία & άρθρα για το πως να τα καταφέρω,
πως να τη βοηθήσω να μάθει να κοιμάται μόνη της.
Δεν "έκατσε" καμία μέθοδος...
Η πιο συχνά προτεινόμενη είναι να αφήσεις το μωρό να κλαίει για λίγη ώρα.
Η ώρα αυτή σταδιακά θα αυξάνεται κι ενδιάμεσα θα πρέπει να εμφανίζεσαι στο δωμάτιο του
για να το καθησυχάζεις ότι "η μαμά είναι ακόμα εδώ".
Σιγά-σιγά το παιδί συνηθίζει ( ή απλά το παίρνει απόφαση) και αρχίζει να κοιμάται μόνο του.
Το δικό μου παιδάκι δεν ενθουσιάστηκε καθόλου με τη συγκεκριμένη μέθοδο.
Για την ακρίβεια όση ώρα κι αν περνούσε έκλαιγε απαρηγόρητη...
Μόλις έμπαινα στο δωμάτιο μου χαμογελούσε και το μουτράκι της φωτιζόταν,
παρόλο που τα δάκρυα ακόμα έτρεχαν στα μαγουλάκια...
Σήμερα λοιπόν αφού την έβαλα στο κρεβάτι, την φίλησα,
της έδωσα την κυρία-πάπια αγκαλιά και την σκέπασα, βγήκα από το δωμάτιο.
Το κλάμα ξεκίνησε αυτόματα με το που έκανα αναστροφή από κοντά της...
Τότε αποφάσισα να γυρίσω πίσω, να κάτσω δίπλα της και να την χαϊδεύω μέχρι να κοιμηθεί.
Η Νικολετίτσα μου μου έπιασε το χέρι (συγκεκριμένα τον αντίχειρα) και με χάιδευε εκείνη...
μέχρι που την πήρε τελικά ο ύπνος.
Κάπου εκεί αποφάσισα ότι δεν με νοιάζει τι λέει κανένα βιβλίο και καμία μέθοδος
και αύριο θα μπουν όλα στη βιβλιοθήκη. Σίγουρα ξέρουν τι λένε όλοι αυτοί οι ειδικοί,
αλλά το δικό μου παιδάκι το ξέρω καλύτερα από όλους εγώ!
Κι αν εκείνο νιώθει πιο ήρεμο και ασφαλές με τη μαμά στο δωμάτιο, εγώ θα είμαι εκεί!
Κι ας μάθει να κοιμάται μόνη της λίγο μεγαλύτερη... Δεν πειράζει.
Γιατί ακόμα το παιδάκι μου δεν μιλάει και δεν ξέρω αν φοβάται, αν πονάει, αν, αν, αν..
Και μέχρι να μπορεί να μου πει τι θέλει ή τι έχει ανάγκη εγώ έχω χρέος να είμαι εκεί.
Κι ας είμαι λάθος σύμφωνα με τα βιβλία...
Η μικρή μου είναι 9 μηνών. Σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης διαβάζα βιβλία και άρθρα στο internet για το πως θα μεγαλώσω το παιδί μου..Κατέκρινα άλλους γονείς για το πως αυτοί μεγάλωναν τα παιδιά τους...Έλεγα εγω δεν θα κάνω αυτό το πράμα, εγώ το ένα εγώ το άλλο κλπ..Με το που γεννήθηκε η κορη μου δύο πράματα κατάλαβα , πρώτον ότι αυτά που κοροιδεύεις τα λούζεσε και δευτερον τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με τα βιβλια αλλά με το ένστικτο του κάθε γονιού, για το τι πρέπει να κάνει την κάθε στιγμή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία
η αληθεια ειναι οτι τα διαφορα βιβλια μπορουν να γινουν πολυ βοηθητικα σε πολλες περιπτωσεις..αλλα οχι σε ολους.για καποια μωρα "πιανουν" οι προτεινόμενες μέθοδοι, για καποια άλλα όχι! το σίγουρο είναι 'ομως ότι καθε μαμα ξερει το παιδακι της καλύτερα και το ένστικτο της μάνας δεν μπορει να το αντικαταστήσει κάνενα βιβλίο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ! μεγαλο θεμα εθιξες τωρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήη δικια μου ειναι 18 μηνων και δεν την εχω αποχωριστει ποτε απο κοντα μου
ναι ναι! κοιμαται μαζι μας! γιατι το εχουμε αναγκη εμείς, γιατι μας αρεσει, γιατι το θεωρουμε φυσιολογικο σε πεισμα οτι και αν μας λενε
δεν ειδα κανενα θηλαστικο στην φυση να αποχωριζεται το μικρακι του νωρίς!
το ξερω οτι πρεπει να την βαλω στο δωματιο της καποια στιγμη
δεν θελω ομως! οχι ακομα τουλαχιστον!
τα ειχα παρει και εγω αυτα τα βιβλια και τα χαρισα αμεσως
δεν μπηκα καν στον πειρασμο να δοκιμασω
στην ιδεα και μονο οτι θα την δω να κλαιει για κατι που εγω δημιουργησα και να πρεπει να επωμιστει το βαρος μιας δικης μου πραξης αφου εγω την εμαθα να κοιμαται μαζι μου...ξενερωσα!
ναι θα μεταβουμε στο δωματιο μας καποια στιγμη και εχει ηδη αρχισει να γινεται τα μεσημερια
θα γινει ομως με παιχνιδι και χαρα όπως γινεται τωρα τα μεσημερια και οχι με καταναγκασμο