Όποτε πηγαίνω με τη Νικολέτα να παίξει με άλλα παιδάκια (με Ολλανδάκια εννοώ!) πάντα επιστρέφω κάπως προβληματισμένη!
Είναι κάτι σαν εκπαιδευτική εκδρομή θα έλεγα!
Όπως φαντάζομαι οι περισσότερες από εσάς, έτσι κι εγώ είμαι μια Ελληνίδα μαμά κάπως υπερπροστατευτική...
Χωρίς -νομίζω-να κάνω υπερβολές (εδώ ο Δαμιανός θα γελάσει είμαι σίγουρη!!), όπως και να 'χει δεν αφήνω τη Νικόλ εντελώς μόνη της...... σε καμία περίπτωση!!!
Στην Ολλανδία, λοιπόν, οι μαμάδες είναι αρκετά διαφορετικές.
Δεν είναι φυσικά ότι δεν αγαπάνε τα παιδιά τους και δεν νοιάζονται, αλλά τα αφήνουν ΠΟΛΥ μόνα τους (ελεύθερα, ανεξάρτητα, αφημένα στην τύχη τους να το πω;;; δεν ξέρω ακόμα...).
Σήμερα το πρωί η Νικόλ έπαιζε στην είσοδο της πολυκατοικίας με κάποια γειτονάκια.
Είχαν βγάλει τα πατίνια και τα ποδηλατάκια τους και να σου να σκαρφαλώνουν τα ολλανδάκια, να θέλει φυσικά και η Νικολέτα να ανεβεί. Εγώ εννοείται από δίπλα, να τη βοηθάω και να την κρατάω μην πέσει.
Η μαμά-Ολλανδέζα τίποτα! Ατάραχη, καθόταν σε ένα σκαλοπάτι και τα κοίταζε. Τι κι αν το μικρό της (ένα μήνα μεγαλύτερο από μας) σκαρφάλωνε στη σέλα από το ποδήλατο του μεγάλου αδερφού, τι κι αν έπεσε πόσες φορές, τι κι αν γκρίνιαξε.... Ακίνητη η μαμά!
Εγώ όρθια να είμαι από πίσω και να νιώθω και λίγο περίεργα, σαν την τρελομαμά που δεν αφήνει το παιδί της να αναπνεύσει!
Όταν πηγαίνουμε στην παιδική χαρά δε, εκεί να δείτε!!!
Κάτι δίχρονα να ανεβαίνουν μόνα τους στις τσουλήθρες, να πέφτουν από εκείνα τα παιχνίδια με τα σκοινιά, να κλαίνε... και οι μαμάδες χαλαρές... Όχι ότι αν έπεφτε η Νικόλ θα έκανα τίποτα τρομερό, αλλά όσο να ναι θα σηκωνόμουν να πάω κοντά της! Εδώ δεν λειτουργούν έτσι.
Δεν ξέρω ίσως και το δικό μας στυλ να είναι πολύ υπερβολικό και δεν αφήνουμε τα παιδιά μας από νωρίς να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους, έστω κάποιες στιγμές, αλλά και αυτές οι Ολλανδέζες είναι το άλλο άκρο... Και ως γνωστόν τα άκρα ποτέ δεν είναι καλά...
Όποτε γυρνάω, λοιπόν, σπίτι μετά από μια τέτοιου τύπου "εκπαιδευτική" δραστηριότητα, είμαι πολύ αποφασισμένη ότι θα χαλαρώσω κι εγώ και θα αφήνω τη Νικολέτα λιγάκι πιο ελεύθερη... μέχρι την πρώτη φορά που θα χτυπήσει και τότε θα ξυπνήσει και πάλι το ελληνικό DNA μου...
Είμαι μια Ελληνίδα μαμά... όσα χιλιόμετρα μακριά κι αν βρίσκομαι...πως να το κάνουμε! :)
Και η πολλή ελευθερία βλάπτει και η πολλή καταπίεση το ίδιο..όλα με μέτρο λέω εγώ..Κι εσύ θα βρεις τη χρυσή τομή σου στο τέλος...Αλλά όπως και να το κάνουμε..ΝΑΙ..είμαστε διαφορετικές οι ελληνίδες μάνες..φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνησω μαζι σου ελπιδα ΑΠΟΛΥΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ η μεση οδος η χρυση τομη που λενε ειναι η καλυτερη κι εγω εκει προσπαθω να φτασω αλλά εχω πολυ δρομο ακομα <3
ΔιαγραφήΙφγενεια μια μαμα απο Καβανταρτσι F.Y.R.O.M
Χαχαχα, σαν να έκανα εγώ αυτήν την ανάρτηση! Που να δεις οι Ελβετίδες μάνες! Τις προάλλες είδαμε ένα πιτσιρίκι να έχει πάρει το πλαστικό του έλκηθρο και να κατεβαίνει κουτρουβαλώντας τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας τα οποία δεν φαίνονταν από τον πάγο και το χιόνι... Και η μαμά ατάραχη ( εγώ θα είχα πάθει πολλαπλά εγκεφαλικά... )
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαν μετρο αριστον!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κακο ειναι να μην κυνηγανε οι μαμαδες τα παιδια τους και μετα τα 18 με τον φόβο μην πέσουν χα χα :)
Συμφωνώ με την Beauty Follower :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ βόρεια Ευρώπη λειτουργεί διαφορετικά, το σέβομαι και σε ορισμένα πράγματα της βγάζω το καπέλο. Από την άλλη η ελληνίδα μάνα είναι η πιο γλυκιά μανούλα. Αρκεί να μην πληρώνει το καθημερινό φραπεδάκι του 30άρη γιού της!
ΑπάντησηΔιαγραφήOλα με μέτριο, έχεις δίκαιο! Ε, δεν είναι ανάγκη να χτυπήσει και το παιδί. Από κοντά και μακριά συγχρόνως. Ελευθερία αλλά και προσοχή! Ελληνίδα μάνα όπου κι αν είσαι, είσαι εσύ! Callie by Anthomeli
ΑπάντησηΔιαγραφήswsth h Tonia Papadea!!!!sumfwnw mazi ths!efi ollandia
ΑπάντησηΔιαγραφή