Ένας από τους πιο βασικούς λόγους που χαίρομαι που ζω στην Ολλανδία είναι τα σχολεία τους. Σας έχω εκθειάσει ξανά τον τρόπο διδασκαλίας τους, έτσι δεν είναι;
Τις τελευταίες μέρες περνάω κάποιο χρόνο στο σχολείο της Νικόλ - βοηθώντας σε κάτι- πράγμα που σημαίνει ότι έχω την ευκαιρία να βλέπω τι κάνουν μέσα στη μέρα, ...μια που όποτε ρωτάω τη Νικόλ "τι κάνατε σήμερα;" συνήθως η απάντηση είναι "δε θυμάμαι"!!
Εχθές λοιπόν, κάποια στιγμή η δασκάλα της Νικόλ σήκωσε όλα τα παιδιά στο κέντρο της τάξης και τους έβαλε να σταθούν σε κύκλο. Εκείνη κρατούσε μια μαλακή μπάλα και κάνανε το εξής παιχνίδι. Η δασκάλα ενώ κοιτούσε άλλο παιδί πετούσε τη μπάλα σε κάποιο άλλο. Μου έκανε εντύπωση κι αργότερα τη ρώτησα τι κάνανε και μου απάντησε ότι αυτά λέγονται "παιχνίδια συγκέντρωσης". Μαθαίνουν στα παιδιά να κάνουν focus και να μένουν συγκεντρωμένα για κάποια ώρα. Μετά κάθισαν κι άρχισαν πάλι το διάβασμα.
Την προηγούμενη εβδομάδα τους είδα την ώρα που κάνανε μάθημα διαλογισμού. Η δασκάλα τους έβαζε να κλείνουν τα μάτια και να φαντάζονται ότι μπαίνουν σε ένα σπιτάκι. Τους άφηνε να φτιάξουν με τη φαντασία τους το σπίτι όπως το θέλανε. Να έχει τα χρώματα που τους αρέσουν, να έχει μέσα το ζωάκι που αγαπάνε κι ό,τι άλλο επιθυμούν.
Άλλο πρωί, επειδή έξω έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν θα έκαναν διάλειμμα, τους ΄έβαλε μουσική και σηκώθηκαν όλοι να χορέψουν για 3 λεπτά για να ξεπιαστούν και να εκτονωθούν! Φυσικά χόρευε και η δασκάλα μαζί τους.
Κάθε εβδομάδα επίσης, ένα παιδί παίρνει σπίτι του μια τσαντούλα που την ονομάζουν "τσάντα περηφάνιας". Και την επόμενη μέρα πάει στο σχολείο με την τσάντα γεμάτη με πράγματα που αγαπάει και είναι περήφανο για αυτά, ένα κουκλάκι ,ένα μετάλλιο από κάτι που κέρδισε στο παρελθόν, μια αγαπημένη του ζωγραφιά. Και τα παρουσιάζουν στην τάξη. Ο σκοπός όπως μας εξήγησε η δασκάλα, είναι πρώτον να γνωριστούν τα παιδιά καλύτερα μεταξύ τους και να δεθούν περισσότερο, αλλά κυρίως να μάθουν να κάνουν παρουσιάσεις σε άλλους μέσω "παιχνιδιού".
Όλα αυτά μου κάνουν πολύ εντύπωση. Γιατί δεν χρειάζονται κάποιο απαραίτητο εξοπλισμό. Εννοώ, ότι και η αίθουσα με τα κομπιούτερ με ενθουσιάζει, και η αίθουσα των καλλιτεχνικών, τα γυμναστήρια, η βιβλιοθήκη τους, αλλά καταλαβαίνω ότι γι' αυτά χρειάζονται χρήματα για να φτιαχτούν σε ένα δημόσιο σχολείο.
Όλα τα παραπάνω όμως το μόνο που χρειάζονται, είναι δασκάλους με όρεξη και μεράκι. Και δασκάλους που ψάχνουν καινούργια πράγματα και μεθόδους για να κάνουν την τάξη τους και το σχολείο τους πιο όμορφο και θελκτικό για τα παιδιά.
Ελπίζω να δώσω ιδέες και έμπνευση και σε δικούς μας δασκάλους με αυτό το ποστ...
Τις τελευταίες μέρες περνάω κάποιο χρόνο στο σχολείο της Νικόλ - βοηθώντας σε κάτι- πράγμα που σημαίνει ότι έχω την ευκαιρία να βλέπω τι κάνουν μέσα στη μέρα, ...μια που όποτε ρωτάω τη Νικόλ "τι κάνατε σήμερα;" συνήθως η απάντηση είναι "δε θυμάμαι"!!
Εχθές λοιπόν, κάποια στιγμή η δασκάλα της Νικόλ σήκωσε όλα τα παιδιά στο κέντρο της τάξης και τους έβαλε να σταθούν σε κύκλο. Εκείνη κρατούσε μια μαλακή μπάλα και κάνανε το εξής παιχνίδι. Η δασκάλα ενώ κοιτούσε άλλο παιδί πετούσε τη μπάλα σε κάποιο άλλο. Μου έκανε εντύπωση κι αργότερα τη ρώτησα τι κάνανε και μου απάντησε ότι αυτά λέγονται "παιχνίδια συγκέντρωσης". Μαθαίνουν στα παιδιά να κάνουν focus και να μένουν συγκεντρωμένα για κάποια ώρα. Μετά κάθισαν κι άρχισαν πάλι το διάβασμα.
Την προηγούμενη εβδομάδα τους είδα την ώρα που κάνανε μάθημα διαλογισμού. Η δασκάλα τους έβαζε να κλείνουν τα μάτια και να φαντάζονται ότι μπαίνουν σε ένα σπιτάκι. Τους άφηνε να φτιάξουν με τη φαντασία τους το σπίτι όπως το θέλανε. Να έχει τα χρώματα που τους αρέσουν, να έχει μέσα το ζωάκι που αγαπάνε κι ό,τι άλλο επιθυμούν.
Άλλο πρωί, επειδή έξω έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν θα έκαναν διάλειμμα, τους ΄έβαλε μουσική και σηκώθηκαν όλοι να χορέψουν για 3 λεπτά για να ξεπιαστούν και να εκτονωθούν! Φυσικά χόρευε και η δασκάλα μαζί τους.
Κάθε εβδομάδα επίσης, ένα παιδί παίρνει σπίτι του μια τσαντούλα που την ονομάζουν "τσάντα περηφάνιας". Και την επόμενη μέρα πάει στο σχολείο με την τσάντα γεμάτη με πράγματα που αγαπάει και είναι περήφανο για αυτά, ένα κουκλάκι ,ένα μετάλλιο από κάτι που κέρδισε στο παρελθόν, μια αγαπημένη του ζωγραφιά. Και τα παρουσιάζουν στην τάξη. Ο σκοπός όπως μας εξήγησε η δασκάλα, είναι πρώτον να γνωριστούν τα παιδιά καλύτερα μεταξύ τους και να δεθούν περισσότερο, αλλά κυρίως να μάθουν να κάνουν παρουσιάσεις σε άλλους μέσω "παιχνιδιού".
Όλα αυτά μου κάνουν πολύ εντύπωση. Γιατί δεν χρειάζονται κάποιο απαραίτητο εξοπλισμό. Εννοώ, ότι και η αίθουσα με τα κομπιούτερ με ενθουσιάζει, και η αίθουσα των καλλιτεχνικών, τα γυμναστήρια, η βιβλιοθήκη τους, αλλά καταλαβαίνω ότι γι' αυτά χρειάζονται χρήματα για να φτιαχτούν σε ένα δημόσιο σχολείο.
Όλα τα παραπάνω όμως το μόνο που χρειάζονται, είναι δασκάλους με όρεξη και μεράκι. Και δασκάλους που ψάχνουν καινούργια πράγματα και μεθόδους για να κάνουν την τάξη τους και το σχολείο τους πιο όμορφο και θελκτικό για τα παιδιά.
Ελπίζω να δώσω ιδέες και έμπνευση και σε δικούς μας δασκάλους με αυτό το ποστ...
Δημοσίευση σχολίου