Όταν ήμουν γύρω στα 8-9 αποφάσισα πως ήθελα να μάθω μπαλέτο.
Πήγαμε λοιπόν με τη μαμά μου σε μια σχολή μπαλέτου κοντά στο σπίτι μας, κι εκεί μιλήσαμε με μια κυρία, η οποία απεφάνθη πως ήμουν πολύ ψηλή για μπαλέτο.
Θυμάμαι ακόμα πόσο απογοητευμένη ήμουν στον δρόμο πίσω προς το σπίτι.
Προσπαθούσα να διαχειριστώ την πρώτη μου απόρριψη... χωρίς καν να μου δώσουν την ευκαιρία να τους αποδείξω αν μπορώ.
Μεταξύ μας δεν είμαι καθόλου τύπος του μπαλέτου. Και πιστεύω πως αν πήγαινα για ένα χρόνο θα το βαριόμουν και θα το παρατούσα. Παρόλα αυτά δε θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά.
Εχθές ήταν η παρουσίαση στη σχολή χορού που πηγαίνει η Νικόλ streetdance.
Και εκτός από τα τμήματα με τον μοντέρνο χορό, παρακολουθήσαμε και τα τμήματα του μπαλέτου. Σε ένα από αυτά τα τμήματα υπήρχαν 7 κορίτσια. Τα 6 είχαν περίπου το ίδιο ύψος και το 7ο ήταν κατά πολύ ψηλότερό τους. Και ξέρετε κάτι; Χόρεψε καλύτερα από τα υπόλοιπα. Γιατί; Επειδή της δόθηκε η ευκαιρία. Επειδή καμία κυριούλα δεν είπε στη μαμά της ότι είναι πολύ ψηλή για μπαλέτο. Επειδή έκανε αυτό που διάλεξε.
Ένα πράγμα που λατρεύω στην ολλανδική κουλτούρα είναι η εμμονή τους με την ισότητα.
Δεν κατηγοριοποιούν, δεν βάζουν ταμπέλες. Όλοι μπορούν τα πάντα. Ή καλύτερα δικαιούνται τα πάντα. Ίσως τα καταφέρουν, ίσως όχι.
Δεν νιώθεις καμία πίεση. Κανέναν περιορισμό. Αν εγώ, που είμαι 41 χρονών, αποφασίσω αύριο πως θέλω να γίνω πιλότος ή χορεύτρια, δεν θα τους κάνει καμία εντύπωση.
Τι φοβερή ελευθερία είναι αυτό!;
Και για του λόγου το αληθές... ορίστε ένα φυλλάδιο για τα τμήματα μοντέρνου χορού για ηλικίες από 60 χρονών έως 100+. Με το μότο "Μοντέρνος χορός για όλους".
Για πείτε, αν αύριο ο μπαμπάς σας ή η γιαγιά σας, σας πει ότι θέλει να ξεκινήσει μοντέρνο χορό, τι θα σκεφτείτε;...
Καιρός να πετάξουμε μακριά τις ταμπέλες...
Πολύ μακριά... Με όλη μας τη δύναμη...
Πήγαμε λοιπόν με τη μαμά μου σε μια σχολή μπαλέτου κοντά στο σπίτι μας, κι εκεί μιλήσαμε με μια κυρία, η οποία απεφάνθη πως ήμουν πολύ ψηλή για μπαλέτο.
Θυμάμαι ακόμα πόσο απογοητευμένη ήμουν στον δρόμο πίσω προς το σπίτι.
Προσπαθούσα να διαχειριστώ την πρώτη μου απόρριψη... χωρίς καν να μου δώσουν την ευκαιρία να τους αποδείξω αν μπορώ.
Μεταξύ μας δεν είμαι καθόλου τύπος του μπαλέτου. Και πιστεύω πως αν πήγαινα για ένα χρόνο θα το βαριόμουν και θα το παρατούσα. Παρόλα αυτά δε θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά.
Εχθές ήταν η παρουσίαση στη σχολή χορού που πηγαίνει η Νικόλ streetdance.
Και εκτός από τα τμήματα με τον μοντέρνο χορό, παρακολουθήσαμε και τα τμήματα του μπαλέτου. Σε ένα από αυτά τα τμήματα υπήρχαν 7 κορίτσια. Τα 6 είχαν περίπου το ίδιο ύψος και το 7ο ήταν κατά πολύ ψηλότερό τους. Και ξέρετε κάτι; Χόρεψε καλύτερα από τα υπόλοιπα. Γιατί; Επειδή της δόθηκε η ευκαιρία. Επειδή καμία κυριούλα δεν είπε στη μαμά της ότι είναι πολύ ψηλή για μπαλέτο. Επειδή έκανε αυτό που διάλεξε.
Ένα πράγμα που λατρεύω στην ολλανδική κουλτούρα είναι η εμμονή τους με την ισότητα.
Δεν κατηγοριοποιούν, δεν βάζουν ταμπέλες. Όλοι μπορούν τα πάντα. Ή καλύτερα δικαιούνται τα πάντα. Ίσως τα καταφέρουν, ίσως όχι.
Δεν νιώθεις καμία πίεση. Κανέναν περιορισμό. Αν εγώ, που είμαι 41 χρονών, αποφασίσω αύριο πως θέλω να γίνω πιλότος ή χορεύτρια, δεν θα τους κάνει καμία εντύπωση.
Τι φοβερή ελευθερία είναι αυτό!;
Και για του λόγου το αληθές... ορίστε ένα φυλλάδιο για τα τμήματα μοντέρνου χορού για ηλικίες από 60 χρονών έως 100+. Με το μότο "Μοντέρνος χορός για όλους".
Για πείτε, αν αύριο ο μπαμπάς σας ή η γιαγιά σας, σας πει ότι θέλει να ξεκινήσει μοντέρνο χορό, τι θα σκεφτείτε;...
Καιρός να πετάξουμε μακριά τις ταμπέλες...
Πολύ μακριά... Με όλη μας τη δύναμη...
Δημοσίευση σχολίου