Second Hand !

Ένα από τα πράγματα για τα οποία έχω αναθεωρήσει τις απόψεις μου ζώντας στο εξωτερικό,
είναι τα μεταχειρισμένα αντικείμενα.
Είτε αυτά είναι ρούχα, είτε διακοσμητικά, είτε παιχνίδια.

Στην Ελλάδα δεν το έχουμε καθόλου στο σύστημά μας νομίζω, ή τουλάχιστον δεν το είχα εγώ!
Εδώ όμως επικρατεί πολύ αυτή η τάση και μου αρέσει!

Καταρχήν γιατί μπορείς να πουλήσεις κι εσύ πράγματα που δεν χρειάζεσαι πλέον ή απλά γιατί τα βαρέθηκες.
Κι έτσι και κάποιος άλλος τα χαίρεται, αλλά κι εσύ παίρνεις πίσω κάποια από τα λεφτά που ξόδεψες
για να τα πρωτο-αποκτήσεις.

Μοναδικός μου όρος, να πλένονται! (καθότι ολίγον σιχασιάρα...)

Τις προάλλες λοιπόν ξετρύπωσα σε ένα παιδικό παζάρι ένα υπέροχο, πορσελάνινο παιδικό σετ τσαγιού.
Η Νικόλ ενθουσιάστηκε, αλλά εγώ νομίζω ενθουσιάστηκα περισσότερο :)
(Άλλωστε νομίζω το έχετε καταλάβει... τρελαίνομαι για οτιδήποτε πουά!! χεχε)

Και το πιο ωραίο; Μας κόστισε μόνο 2 ευρώ! Τέλειο;!

Αλμυρό Κέικ

 Υλικά που θα χρειαστούμε:

• 2 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 1 κούπα σπορέλαιο
• 1 κούπα γιαούρτι
• 3 κ.γ. μπέικιν πάουντερ
• 2 κούπες τυριά (φέτα, τύπου regato κτλ)
• 1 κούπα αλλαντικά (τύπου Ουγγαρίας, μπέικον κτλ)
• 3 αυγά
• πιπέρι

Πώς το φτιάχνουμε:

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 170' C.
Βάζουμε όλα τα υλικά μας - εκτός από τα ασπράδια των αυγών- σε ένα μεγάλο μπολ και ανακατεύουμε καλά.
Χτυπάμε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα.
Τα ρίχνουμε στο μείγμα των υλικών και ανακατεύουμε ελαφρά.
Βουτυρώνουμε & αλευρώνουμε τη φόρμα μας, γεμίζουμε με το μείγμα μας & ψήνουμε για 30-40 λεπτά στους 170'C.

Tip: Όσο πιο πικάντικα είναι τα τυριά & τα αλλαντικά που θα χρησιμοποιήσουμε, τόσο πιο έντονη η γεύση του κέικ μας!


*Πηγή φωτογραφίας

Χρόνια Πολλά μαμά... Σ' αγαπώ...

Η γιορτή της μητέρας σήμερα.
Και παρόλο που γιορτάζω κι εγώ σήμερα, το σημερινό μου post είναι αφιερωμένο στη δική μου μαμά...

Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, έφτασε ένα γράμμα της.
Της είχα ζητήσει να γράψει κάτι για το blog μου, ένα αρθράκι από την πλευρά της μαμάς που η κόρη της φεύγει στα ξένα.
Παρόλο που το γράμμα της προοριζόταν για ''εσάς'' δηλαδή, ήταν τόσο γλυκά γραμμένο, τόσο "δικό" μας, που νιώθω ότι θα χαθεί κάτι από το νόημά του αν το δημοσιεύσω. 

Για αυτό το κρατάω για μένα. Να με συγχωρέσετε :)

Αν πάντως θα έπρεπε μέσα σε λίγες λέξεις να περιγράψω το περιεχόμενό του,
αυτές θα ήταν "Σ' αγαπώ", "Μου λείπεις", "Χαίρομαι που ζεις καλά εκεί"...
Θα σας μεταφέρω εδώ μόνο τις τελευταίες γραμμές από το γράμμα, κάποιους στίχους της Μαρίας Πολυδούρη, όπως μου τους έγραψε η μαμά μου για να τους έχω πάντα στο μυαλό...

"Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που είναι ο φονιάς της χαράς & της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, να ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, να αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, να κάνετε τον πόνο χαρά, την κάθε στιγμή τραγούδι..."

Σε αγαπώ μαμά...
Και σε ευχαριστώ γιατί εδώ και 35 χρόνια ήσουν πάντα εκεί.
Σε ευχαριστώ για όλες τις πάνες που μου άλλαξες, για όλα τα φαγητά που μου μαγείρεψες, για όλες τις νύχτες που κάθησες δίπλα μου επειδή ήμουν άρρωστη, για τη χαρά που έβλεπα πάντα στα μάτια σου όταν κατάφερνα κάτι, για τις φορές που με μάλωσες γιατί ξέρω ότι το έκανες από αγωνία, για την ενθάρρυνσή σου όταν αποτύγχανα ή έχανα την εμπιστοσύνη μου σε μένα & τη ζωή, για όλα τα δάκρυα που μου σκούπισες και όλα τα φιλιά που μου έδωσες, για την βοήθειά σου όσο ήμουν έγκυος και το ότι πήρες το πρώτο αεροπλάνο να έρθεις κοντά μου, για την αγάπη που δείχνεις στη Νικόλ, για τους καφέδες που ήπιαμε όλα αυτά τα χρόνια καθισμένες στον μπλε καναπέ, για τα καθημερινά τηλέφωνα από τότε που έφυγα, για τα δέματα γεμάτα περιοδικά, παιχνιδάκια, τραχανά και πολλή αγάπη, γιατί μόνο εσύ με ξέρεις όσο κανείς, γιατί μου λείπεις...
Χρόνια Πολλά μαμά...

*Πηγή φωτογραφίας

Μωρο-μαμάδες στα ξένα...

Αφιερωμένο στην Μ.

Το να μεγαλώσεις ένα παιδάκι- όλες πλέον ξέρουμε ότι -δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Και ο βαθμός δυσκολίας κυμαίνεται ανάλογα με τις συνθήκες γύρω σου.
Το σημερινό ποστ αφορά όλες τις μωρομανούλες στα ξένα.
Ή πιο σωστά, τις φρέσκες στο εξωτερικό μαμάδες με μικρά μωρά.
Και ακόμα πιο σωστά, εκείνες που μένουν στο σπίτι με τα μικρά τους.
Μια πολύ συγκεκριμένη κατηγορία δηλαδή...

Όποια δεν έχει ζήσει το να είσαι φρέσκια σε μια ξένη χώρα και να έχεις ένα βρεφάκι, απλά δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς όσα θα πω...

Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω τον πρώτο 1,5 χρόνο της κοινής μας ζωής με τη Νικόλ στην Ολλανδία, οι καταλληλότερες λέξεις (πέρα από τη χαρά) θα ήταν άγχος & μοναξιά.

Άγχος γιατί έχεις γίνει ξαφνικά μαμά, όλα είναι καινούργια και πρέπει μόνη σου να τα βγάλεις πέρα. Αν μάλιστα ο άντρας σου δουλεύει τρελές ώρες (όπως ο δικός μου) τότε απλά την έκατσες αγαπητή μου! Γιατροί, εμβόλια- και τα συναφή -όλα με το google translate ενεργοποιημένο στο κινητό.
Τι μαλακτικό χρησιμοποιείς για τα μωρά, πιο γάλα είναι το αντίστοιχο με αυτό που έδινες στην Ελλάδα, και τι; δεν έχουν πιπίλες με καουτσούκ; 
Και πόσες άπειρες στιγμές που χρειάζεσαι μια συμβουλή για το πως να χειριστείς κάτι καινούργιο που αφορά το μωρό ή μια γλυκιά κουβέντα ότι τα πας μια χαρά... τίποτα...

Μοναξιά. Αχ, μοναξιά! Μια ιδιαίτερη και αλλιώτικη μοναξιά.
Διπλής όψης.
Η πρώτη όψη έχει να κάνει με το ότι είσαι μέσα, κλεισμένη σε ένα σπίτι με ένα μωρό. Που όσο κι αν το αγαπάς θέλεις απλώς κάποιες φορές να τσιρίξεις. Γιατί κουράστηκες όλη μέρα να αλλάζεις πάμπερς και να τραγουδάς το 'αχ, κουνελάκι'. Γιατί βαρέθηκες που για να κάνεις επιτέλους ένα μπάνιο της προκοπής πρέπει να καταστρώσεις σρατηγικό σχέδιο. Γιατί και μια ενήλικη κουβέντα κατά τη διάρκεια της μέρας χρειάζεται που & που... Η άλλη όψη είναι ότι ζεις μόνη σου όλες τις χαρές του παιδιού σου. Το πρώτο χαμόγελο, την πρώτη κρέμα που θα φάει, το πρώτο μπουσούλημα. Δεν μπορείς να τα μοιραστείς πραγματικά με κανέναν, τη μαμά σου/ αδερφή σου/ κολλητή σου. Μόνο με ένα τηλέφωνο ή μέσω skype στην καλύτερη. Αλλά όπως και να το κάνεις δεν είναι εκεί δίπλα σου όσοι αγαπάς.

Για το θέμα της βοήθειας νομίζω ότι δε χρειάζεται καν να σχολιάσω... ΜΗΔΕΝ!
Εκεί αποζητάς νοερά τη μανούλα σου, και σκέφτεσαι πόσο θα την ήθελες εκεί. Για να φτιάξει ένα φαγητό, για να κοιμήσει μια φορά έστω εκείνη το μωρό, για να βγεις ένα βράδυ έξω με τον άντρα σου και να βγάλεις αυτές τις ρημάδες τις πυτζάμες...

Αυτή είναι η πραγματικότητα των πρώτων περίπου 2 χρόνων...
Φυσικά με ατελείωτη χαρά που έχεις δίπλα σου το μωράκι σου, αλλά και με δυσκολία... Μεγάλη!

Και επειδή ο σκοπός αυτού του ποστ δεν είναι να σας νταουνιάσω, αλλά ακριβώς το αντίθετο, θέλω να σας πω εδώ ότι όλο αυτό το σκηνικό κάποτε τελειώνει!
Περίπου στα 2 χρόνια θα έλεγα... Που το παιδάκι σου είναι πια πιο ανεξάρτητο. Που κοιμάται πλέον κανονικά. Που μπορείς να βγεις βόλτα μαζί του χωρίς να κουβαλάς την Άρτα και τα Γιάννενα. Που σου μιλάει κι έχεις πια παρεούλα. Που ξεκινάει παιδικό σταθμό, έστω για λίγες ώρες, κι επιτέλους υπάρχει και λίγος χρόνος για σένα.
Αυτό είναι το κλου του ποστ κυρίες μου... Ξέρω, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ξέρω, ότι κάποιες περνάτε δύσκολα τώρα, αλλά σας υπόσχομαι ότι σε λίγο... σε πολύυυυ λίγο, τελειώνει!

Σας στέλνω σε όλες εσάς μια τεράστια αγκαλιά! Με πολλή υπομονή μέσα :)