Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Μωρο-μαμάδες στα ξένα...

Αφιερωμένο στην Μ.

Το να μεγαλώσεις ένα παιδάκι- όλες πλέον ξέρουμε ότι -δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Και ο βαθμός δυσκολίας κυμαίνεται ανάλογα με τις συνθήκες γύρω σου.
Το σημερινό ποστ αφορά όλες τις μωρομανούλες στα ξένα.
Ή πιο σωστά, τις φρέσκες στο εξωτερικό μαμάδες με μικρά μωρά.
Και ακόμα πιο σωστά, εκείνες που μένουν στο σπίτι με τα μικρά τους.
Μια πολύ συγκεκριμένη κατηγορία δηλαδή...

Όποια δεν έχει ζήσει το να είσαι φρέσκια σε μια ξένη χώρα και να έχεις ένα βρεφάκι, απλά δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς όσα θα πω...

Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω τον πρώτο 1,5 χρόνο της κοινής μας ζωής με τη Νικόλ στην Ολλανδία, οι καταλληλότερες λέξεις (πέρα από τη χαρά) θα ήταν άγχος & μοναξιά.

Άγχος γιατί έχεις γίνει ξαφνικά μαμά, όλα είναι καινούργια και πρέπει μόνη σου να τα βγάλεις πέρα. Αν μάλιστα ο άντρας σου δουλεύει τρελές ώρες (όπως ο δικός μου) τότε απλά την έκατσες αγαπητή μου! Γιατροί, εμβόλια- και τα συναφή -όλα με το google translate ενεργοποιημένο στο κινητό.
Τι μαλακτικό χρησιμοποιείς για τα μωρά, πιο γάλα είναι το αντίστοιχο με αυτό που έδινες στην Ελλάδα, και τι; δεν έχουν πιπίλες με καουτσούκ; 
Και πόσες άπειρες στιγμές που χρειάζεσαι μια συμβουλή για το πως να χειριστείς κάτι καινούργιο που αφορά το μωρό ή μια γλυκιά κουβέντα ότι τα πας μια χαρά... τίποτα...

Μοναξιά. Αχ, μοναξιά! Μια ιδιαίτερη και αλλιώτικη μοναξιά.
Διπλής όψης.
Η πρώτη όψη έχει να κάνει με το ότι είσαι μέσα, κλεισμένη σε ένα σπίτι με ένα μωρό. Που όσο κι αν το αγαπάς θέλεις απλώς κάποιες φορές να τσιρίξεις. Γιατί κουράστηκες όλη μέρα να αλλάζεις πάμπερς και να τραγουδάς το 'αχ, κουνελάκι'. Γιατί βαρέθηκες που για να κάνεις επιτέλους ένα μπάνιο της προκοπής πρέπει να καταστρώσεις σρατηγικό σχέδιο. Γιατί και μια ενήλικη κουβέντα κατά τη διάρκεια της μέρας χρειάζεται που & που... Η άλλη όψη είναι ότι ζεις μόνη σου όλες τις χαρές του παιδιού σου. Το πρώτο χαμόγελο, την πρώτη κρέμα που θα φάει, το πρώτο μπουσούλημα. Δεν μπορείς να τα μοιραστείς πραγματικά με κανέναν, τη μαμά σου/ αδερφή σου/ κολλητή σου. Μόνο με ένα τηλέφωνο ή μέσω skype στην καλύτερη. Αλλά όπως και να το κάνεις δεν είναι εκεί δίπλα σου όσοι αγαπάς.

Για το θέμα της βοήθειας νομίζω ότι δε χρειάζεται καν να σχολιάσω... ΜΗΔΕΝ!
Εκεί αποζητάς νοερά τη μανούλα σου, και σκέφτεσαι πόσο θα την ήθελες εκεί. Για να φτιάξει ένα φαγητό, για να κοιμήσει μια φορά έστω εκείνη το μωρό, για να βγεις ένα βράδυ έξω με τον άντρα σου και να βγάλεις αυτές τις ρημάδες τις πυτζάμες...

Αυτή είναι η πραγματικότητα των πρώτων περίπου 2 χρόνων...
Φυσικά με ατελείωτη χαρά που έχεις δίπλα σου το μωράκι σου, αλλά και με δυσκολία... Μεγάλη!

Και επειδή ο σκοπός αυτού του ποστ δεν είναι να σας νταουνιάσω, αλλά ακριβώς το αντίθετο, θέλω να σας πω εδώ ότι όλο αυτό το σκηνικό κάποτε τελειώνει!
Περίπου στα 2 χρόνια θα έλεγα... Που το παιδάκι σου είναι πια πιο ανεξάρτητο. Που κοιμάται πλέον κανονικά. Που μπορείς να βγεις βόλτα μαζί του χωρίς να κουβαλάς την Άρτα και τα Γιάννενα. Που σου μιλάει κι έχεις πια παρεούλα. Που ξεκινάει παιδικό σταθμό, έστω για λίγες ώρες, κι επιτέλους υπάρχει και λίγος χρόνος για σένα.
Αυτό είναι το κλου του ποστ κυρίες μου... Ξέρω, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ξέρω, ότι κάποιες περνάτε δύσκολα τώρα, αλλά σας υπόσχομαι ότι σε λίγο... σε πολύυυυ λίγο, τελειώνει!

Σας στέλνω σε όλες εσάς μια τεράστια αγκαλιά! Με πολλή υπομονή μέσα :)


 photo sig1.png

5 σχόλια

  1. Τι όμορφη και αληθινή η ανάρτησή σου Γεωργία μου! Πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις το παιδί χωρίς βοήθεια πόσο μάλλον όλες οι μανούλες που είστε στα ξένα!
    Πάντως ότι το σκηνικό αλλάζει γύρω στα 2 χρόνια το έχω διαπιστώσει το τελευταίο μήνα που η μικρή μου έγινε 2! Τρομερές αλλαγές ακόμα και από μέρα σε μέρα! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με απασχολεί πολύ το θέμα, καθώς υπάρχει πάντα η πιθανότητα στο μυαλό μας να φύγουμε εξωτερικό!
    Η ανάρτηση σου μου έδωσε κουράγιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα έζησα όλα αυτά που περιγράφεις Γεωργία μου και εν μέρει τα ζω ακόμα...Ελπίζω και εγώ ότι μεγαλώνοντας το κοριτσάκι μου θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρω πως αισθάνεσαι, μπορεί να μην είμαι εξω, αλλά είναι όλη μου η οικογένεια. Οσο και να ειναι η οικογενεια του αντρα μου διπλα μας δεν είναι το ίδιο...
    Μαρία σου έχω ενα βραβείο, αν σε ενδιαφερει κάνε μια βόλτα από τα μέρη μου...
    http://mamadesekrisi.blogspot.gr/2014/05/music-award.html
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κοριτσια μου οσες ειστε χρονικα μερικα βηματα πισω απο μενα σας το υποσχομαινοτι σε λιγο το μεγαλο ζορι τελειωνει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.